Ես կզարմանայի, եթե Ծովինար Նազարայնն այս օրով էլի հերթական հակաբանակային հարամությունը չկազմակերպեր: Գիտե՞ք ինչ կա, ես հասկանում եմ իրենց երաեխաներին ու հարազատների կորցրած մարդկանց վիշտն ու ողբը, կարող եմ տեղավորվել այն տրամաբանության մեջ, որ իրենց որոշ բաներ ներելի պետք է լինեն, որովհետև զավակ ու եղբայր են կորցրել, բայց չհասկացա, էդ հո չի՞ նշնակում, որ պետք ա բոլոր պատեհ ու անպատեհ առիթներով միևնույն մի քանի հոգին նույն բալագանը սարքեն:
Ասենք նույն Ծովինար Նազարյանը ինչի՞ չի գնում ու ՊՆ-ի դիմաց իրա միտինգները անում` ոչ տոնական օրերին, ինչի՞ իրենց երեխեքին կորցրած այլ ծնողներ իրենց նման բաներ թույլ չեն տալիս, կարո՞ղ ա իրենց բալեն ավելի վատն էր...
Ասածս ինչ ա, թող զովածնների հոգիներին հանդստություն լինի, իսկ արդարությունը հառնի, բայց զոհված հարազատի հիշատակը սպեկուլացնող ու ողբից կուրացած մոր զգացմունքներից քաղաքական ու գրանտային դիիվիդենտներ քաղող էակը իմանա, որ ինքը ամենավատ թուրքից էլ վատն ա, ինքն անգամ ազգի դավաճանից ա վատը, ինքը մարդ տեսակի դավաճան ա:
