Մամուլում ու տեղեկտավական կայքերում լուրեր են շրջանառվում, որ վերջին օրերի ընթացքում պարբերաբար տեղի են ունենում հանդպիում-քննարկումներ բարձրաստիճան զինվորականների ու Արցախյան պատերազմի անվանի վետերանների միջև։ Հնչում են նաև բազմաթիվ մասնագետների ու վետերանների կարծիքներ տարբեր լրատվամիջոցներից։ Եթե ընդհանրացնենք բոլոր թեզերը, կարծիքներն ու ասեկոսեները, ապա կարելի է թերևս մի համընդհանուր մեսսիջ քաղել այս ամենից. հակառակորդի ցանկացած կոշտ գործողությանը պետք է շատ կոշտ պատասխան տալ, անգամ եթե դա սպառնում է ընկալվել, որպես ոչ համարժեք այսպես կոչված միջազգային հանրության կողմից։
Էս քանի օրը շատ եմ անդրադարձել այս հարցին ու ոչ միայն ես, մյուս կողմից չեմ ուզում ավելորդ աժիոտաժ ստեղծել այս հարցի շուրջ, առավել ևս, որ սահամնի վրա լարվածությունը գնալով թուլանում է։ Այնուամենայնիվ, կարծում եմ, որ հետագայի համար թե մեզ համար, թե ադրբեջանցիների համար սա մեծ դաս էր։ Վերջին տարիների ընթացքում առաջին անգամ մենք այս աստիճան ցավոտ հակահարված հասցրեցինք թշնամուն, ինչը պետք է սթափեցնի նրանց գոնե մի որոշ ժամանակ, բայց ո՞վ գիտի, ինչքան կտևի նրանց շիզոֆրենիայի մեղմացումը։
Ելնելով այս նկատառումից, ինչպես նաև այն պարզ ու պատմականորեն ապացուցված փաստից, որ թուրքը մենակ ուժի լեզունա հասկանում, կարծում եմ, որ հետագայում հանկարծ ու հանկարծ, եթե էլի լինեն զոհեր մեր կողմից, ապա դրանց պետք է տալ առնվազն այնպիսի չոր պատասխան, ինչպիսին տվեցինք վերջին իրադարձությունների ժամանակ։ Ասեմ ավելին, քանի որ ռիսկ կա, որ այս քոթակոցն էլ կմոռանան, պետք է հետաագայում նման միջադեպերի կրկնման դեպքում էլ ավելի կոշտ լինի մեր դիրքորոշումը՝ թե կիրառվող ռազմական միջոցների տեսակետից, թե պատճառվող վնասինից։
Ասել է թե, կրակում են ավտոմատով, մենք կրակում ենք գնդացիրով, կրակում են գնդացրով, մենք կրակում ենք խոշոր տրամաչաձի գնդացիրով, կրակում են բնակավայրի վրա, կամ դիպուկահարով են կրակում, կամ էլ խոշոր տրամաչափի գնդացիրով՝ սահմանի էդ հատվածում գտնվող թշնամական դիրքերը, որտեղից կրակել են ուղղակի ենթարկվում են հրետակոծման ընդհուպ մինչև համազարկային միջոցների (Գռադ, Տայֆուն, Ուռագան, Սմերչ) կիրառմամբ հրետակոծության, և այսպես շարունակ։ Մի խոսքով, պարզից էլ պարզ է, որ աշխարհը վերջին հաշվով թքած ունի, թե քանի հայ կամ ադրբեջանցի կզոհվի. արևմուտքը իր նավթնա անխափան ուզում կաչատ անի, ռուսները իրանց դիրքերն են ուզում պահպանեն ու քանի դեռ մենք չենք հավակնում խափանել նավթամուղի աշխատաննքը, մենք կարող ենք մեզ թույլ տալ անտեսել Արևմուտքի դժգովությունը այս առումով։ Փոխարենը, մեկ-երկու նման դեպք ու մեր բադրջանցի հաևանների ոչխարական գենի մեջ կզարթնի նաև գենետիկ հիշողությունը։ Ձեռի հետ էլ կհիշեն իրանց վետերանների պատմածները, թե ինչ վատ միտքա հայերի հետ կռվելը ու սուսիկ-փուսիկ տիտիկ կանեն իրանց խրամատներում։ Էսքանը։
