Թռչունների հետ կապված մի դեպք էլ հիշեցի մանկությունից... այդ դեպքը երևի թե մանկությանս շրջանում ամենամեծն է եղել, որ ստիպել է մեղավոր զգամ ինձ: Տարիներ առաջ էր, ես կլինեի 9-10 տարեկան: Իմ սենյակում բարձր ու փոքրիկ պատուհան կա, որը սովորաբար որպես պատուհան չի ծառայում, աշխատանքային գործիքներ էին դրված գոգին: Պատուհանի մյուս կողմում ճնճղուկը բույն էր հյուսել, ձվիկներ կային արդեն: Ամեն օր ուշադիր հետևում էի փոքր ճնճղուկների ձվից դուրս գալուն, մեծանալուն: Մայր ճնճղուկը երկար ժամանակով բացակայում էր, հետո կերը կտուցին գալիս էր ճուտիկներին կերակրելու: Մի խոսքով` կենդանի բնության մի հրաշք տեսարան, այն էլ` այդքան մոտիկից: Ուրեմն մի առավոտ, երբ մայր ճնճղուկը նորից գնացել էր կեր բերելու, ես մեր փոքր պատուհանի գոգն էի հավաքում, փոշիները մաքրում: Հանկարծ անզգուշությամբ գործիքով կպա պատուհանի ապակու այն մասին, որի ետևում ճուտիկներն էին: Ճուտիկները վախեցան, թռան-գնացին իրենց բնից... Իհարկե նրանք իրենց մայրիկին չէին գտնելու, մայրն էլ գալու էր բույն ու չէր գտնելու ճուտիկներին: Շատ-շատ լացեցի, անզորությունից, մեղքի զգացումից...
Արդեն մեծ եմ, բայց էդ դեպքը հիշելիս տրամադրությունս ընկնում է:
Մտածում եմ, որ ամենալավ դասերը քաղում ենք մանկությունից...