Մենք սիրում ենք անընդհատ խոսել մեր մեծերից մի քանիսի մասին, չբացահայտել նորերին

Սյունյաց աշխարհում ծնված Գուրգեն Մանուկյանի բանաստեղծությունները կարդալուց հասկանում եմ մի բան. ինչքան բան կկորցնեի, եթե չկարդայի այս մեծության մեզ թողած ժառանգությունը: Մենք սիրում ենք անընդհատ խոսել մեր մեծերից մի քանիսի մասին, չբացահայտել նորերին, եզրափակվել անուններով, բավարարվել քչով, բայց աշխարհն ավելի լավ ճանաչելու համար պետք է չսահմանափակվենք մեր կողմից ստեղծվող, մեր կողմից մեզ պարտադրվող սահմաններով:

Այսուհետ ներկայացնելու եմ լուսահոգի բանաստեղծ Գուրգեն Մանուկյանի ստեղծագործությունները հերթականությամբ` իմ ընտրությամբ:

Ես վախենում եմ` 
անվերջ, անպտուղ այս ժողովներից,
եղջուրից թափվող որոշումներից,
Մեր լսողության ու տեսողության այս շռայլումից
և հոգեկանի այսքան վատնումից
ես վախենում եմ:

Ես վախենում եմ` 
աթոռին գերված, հաշվարկ չիմացող պատգամավորի քվեարկությունից,
«Վերակառուցվող» այս քայքայումից,
լույս ու խավարի միաձուլումից
Գաղափարական վերաձևումից 
ես վախենում եմ:

Ես վախենում եմ` 
օր-օրի զինվող և իրար լափող
և իրար խաբող այս մարդկությունից,
համաշխարհային նոր փլուզումից
ես վախենում եմ:

Ես վախենում եմ` 
ամեն ժամ փոխվող այս կացությունից,
իրար հոշոտող ճղճիմ խմբերերի այս մրցակցությունից:
Ազգն անդունդ տանող պարզմտությունից,
ազգի դարավոր մենակությունից,
պատառ առ պատառ մարսման ենթակա
անմիությունից ես վախենում եմ:

Ես վախենում եմ`
ազգի ջոջերի ագահությունից, 
մեր հող ու ջրի պարապությունից,
չվացուցակում հերթագրվելու
մի բուռ հայերիս մեծ ցանկությունից:
Նաև մորթապաշտ վախկոտությունից
ու վերուստ տրված անբախտությունից 
ես վախենում եմ:

Ես վախենում եմ`
հարևանների ոխ-նենգությունից,
մուսուլմանական իրապաշտ ու մերկ խաբեությունից,
կաշառավարպետ ու ստրոաքարշ լկտիությունից:
Կենտրոն կոչվածի հեռուն հաշվարկված թողտվությունից
ես վախենում եմ:

Ես վախենում եմ նաև ամեն ինչ
տեսնող ու լռող համբերությունից 
այս մոլորակի...

1989թ