Զորն ասեմ կամ զորն խոստովանիմ,
Ցավոք սրտի, կուզեմ իմ խոսքը ուղղել հայաստանյաց առաքելական սուրբ եկեղեցվո (ղեկավարության), սրանից ավելի խայտարակություն չի լինելու,երկար ժամանակ է ինչ ապրում եմ հայաստանում, եվ ցավոք սրտի շատ եմ նկատել-տեսել, թէ ինչպես են մեր քահանաները կատարում սուրբ պսակի արարողությունը: Կան եկեղեցիներ որ ճիշդ ձեվով են անում, իսկ մեծամասնություն կազմող մյուս եկեղեցիներուն մէջ տիրում է խայտառակ վիճակ, ամէն մի պսակ տեվում է 7 րոպե,երգչախումբ չկա ոչ էլ կարգապահությիւն, իսկ քահանաները իրենց շահերը ավելի վեր են դասում, քան սուրբ տաճարի ներքին օրենք կանոնները. ես հավատում եմ, որ եթէ սրբերը ընդամենը 10 րոպեով այցելէին եկեղեցի, հաստատ տա կլիներ առաջինն ու վերջինը: Իւրաքանչիւր թեմի առաջնորդներու վզին պարտքն է հաստատել եկեղեցու ներքին կարգ ու կանոնը, սթափեցէք քանի ուշ չէ:
Սուրբ պսակը մեր եկեղեցվո հիմնական 7 խորհուրդներից մեկն ա եւ մի պղծեք անօրեն քահանաներու անօրեն օրենքներով:
