«Ես ուզում եմ մեր սարերում գտնվող ջարդված, կոտրված, հողածածկ խաչքարերը վերականգնել, կանգնեցնենք ոտքի մեր խաչքարերը: Անտառում ոչ թե հողի մեջ լինեն, այլ կանգնած լինեն մեր խաչքարերը: Երբ դիմեցի հնագետներին, ասացին դա պետական մասշտաբի գործ է և գումար չկա դրա համար: Ասացի՝ ես ձեզանից փող չեմ ուզում»,- ոգևորված պատմում է 62-ամյա վարպետ Բոգդան Հովաննիսյանը:
Վանաձորի թաղամասերից մեկի շենքի բակում հնարավոր է տեսնել տարբեր չափսերի քարեր, որոնց վիճակված է դառնալ խաչքար:

«Աշակերտ եմ պահում, կարո՞ղ է փող ուզեմ, իմ ժողովրդի համար եմ անում, մարդ եմ սարքում, որ էգուց-էլօր էլ ինքը սովորեցնի: Բացի այս մի աշակերտից՝ Վահեից, գնում եմ նաև տարբեր հասարակական կազմակերպություններ, որոնք զբաղվում են երեխաների խնամքով: Քանդակել եմ սովորեցնում, նկարել, մի-երկու ազգային երգ էլ սովորեցնում եմ… վերջ, գործը ստացվեց»,- ասում է վարպետը:

Քանի՞ տարի է` զբաղվում եք քանդակագործությամբ:
21 տարեկանում ընդունվել եմ Երևանի Թերլեմեզյանի անվան ուսումնարանը, հենց քանդակագործության բաժինը: Ես փոքրուց գեղանկարչություն եմ սովորել: Վանաձորում էլ նկարչական դպրոցն եմ ավարտել: Ու  որոշել էի, որ Երևանում էլ պետք է շարունակեմ գեղանկարչության ուղղությամբ: Ընդունվելուց երբ հարցրին, թե որ բաժինն եմ ուզում, չգիտեմ ինչու, ասացի՝ քանդակի: Երբ թղթերս վերցրի ամբողջ ճանապարհին մտածում էի, թե ինչու ասացի «քանդակի», ախր ես գեղանկարչության համար էի եկել: Հետո, բանից պարզվեց, որ իմ պապերը բոլորը քարտաշներ են եղել, հայրս քարհանքում է աշխատել, երկու եղբայրներս քանդակագործ են: Ու հենց այդ վճռական պահին, երբ իմ ճակատագիրը պետք է որոշվեր, ես արյան կանչով ենթագիտակցաբար գնացել եմ այն ուղղությամբ, որը իմ պապերի ուղղությունն է:
Չե՞ք ափսոսացել, որ գեղանկարչություն չեք ընտրել:
Ես քանդակը գյուլլի նման եմ սովորել, ինչ հավեսով, ու մեր դասախոսը՝ Ադիբեկ Գրիգորյանը, շատ ուրախանում էր ինձնով, քանի որ ամբողջ կուրսի չափ կարողանում էի գործ անել: Աշխատում էի, շատ էի աշխատում: Եվ դրա համար երկրորդ կուրսից հետո միանգամից տեղափոխվեցի 4-րդ կուրս: Արդեն 30 տարուց ավել է` զբաղվում եմ քանդակագործությամբ, խաչքարագործությամբ, բայց անընդհատ կարոտը մեջս է, ուզում եմ գեղանկար անել: Ամեն տարի ներկերս մաքրում եմ, էտյուդնիկը մաքրում, կտավն եմ սարքում, բայց չեմ հասցնում նկարել: Ու ամեն տարի, ամեն օր մտածում եմ, թե երբ պետք է նկար անեմ:
Ասում են՝ տաղանդավոր մարդը տաղանդավոր է ամեն ինչում:
Փաստորեն դա ես եմ:  (ծիծաղում է) Դա իրոք շատ զավեշտալի է: Երբ ինձ ուզում են ծանոթացնել, մի տեղ ասում են` քանդակագործ Բոգդանը, մի տեղ` նկարիչ, մեկ այլ տեղ` երգիչ կամ անեկդոտ հավաքող Բոգդանը: Նոթատետր եմ պահում, սա արդեն 117-րդն է: Ով ինչ լավ բան է ասում, գրում եմ. հետաքրիք միտք, անեկդոտ…
Դժվա՞ր է խաչքար քանդակելը: Ի՞նչ է պետք դրա համար:
Արվեստանոցի բոլոր պատերին փակցված են տարբեր տեսակի խաչքարերի իմ էսքիզները: Մի հազար տարի պետք է, որ այս բոլորը հնարավոր լինի իրագործել: Դա և շատ լավ է, բայց նաև շատ տխուր… Այնուամենայնիվ ամեն քար ինքն է թելադրում իր տեսքը: Մի քար ենք դնում, որ աշխատենք, չի ստացվում: Վահեին ասում եմ՝ ուրիշ քար բեր: Սկսում ենք նրա վրա աշխատել, արդեն գծել ենք, որ պետք է քանդակենք, բայց ուշք ու միտքս նախորդ ծուռտիկ-մուռտիկ քարի վրա է: Ասի՝ չէ, Վահե, ես գնում եմ էն մյուսի վրա: Ու մեկ էլ տեսնում եմ՝ ստացվեց: Արդեն չեմ համբերում անցնել հաջորդ քարին: Չեմ կարողանում կանգնել մի տեղում, անընդհատ պետք է գնալ առաջ:
Իմ վարպետն ինձ ասում էր՝ քանդակը ավելի լավ է լինի բոյով, քան թե կարճ:  Ու դրա համար ես ամեն սանտիմետրի համար գյուլլա եմ գցում: Եղել է, որ քարի վրա գծել ենք արդեն ամեն ինչ, պետք է սկսենք քանդակը, զգացել եմ, որ այն չէ: Նորից ջնջել ենք,  նոր քանդակ ենք գծել: Վահեն սկսում է տրտնջալ, բայց ես ասում եմ՝ մի-երկու օրվա համար չարժե փչացնել քարը: Խաչքարը պատրաստեցիր, գնա՛ց… մի տարվա, 10 տարվա համար չէ, մի հազար տարի մնալու է: 
Շարունակությունն՝ այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել