Այնպիսի տպավորություն է, որ Հայաստանի բոլոր դժբախտությունների մեջ լրագրողներն են մեղավոր։ Նույնիսկ պաշտոնյաների ոչ հավասարկշռված և անպատասխանատու հայտարարությունների համար քննադատվում են լրագրողները։ Հերմինե Նաղդալյանն էլ հետ չմնաց և իր՝ Արցախի շրջանները Ադրբեջանին հանձնելու մասին պարզ, հստակ հայտարարության այսպես կոչված "թյուրըմբռնման" մեջ մեղադրեց լրագրողներին՝ դիտավորյալ իր խոսքը իբր կոնտեքստից կտրելու և նենգափոխելու և բոլորովին այլ երանգներով ընթերցողին մատուցելու մեջ։ Այո, Արցախը թշնամուն հանձնելու մասին պարզ արտահայտված այս կինը լուրջ, ինքնավստահ դեմքով, առանց ամաչելու մեղավորներ է փնտրում իր խայտառակությունը կոծկելու համար։ Հերմինե Նաղդալյանը հավանաբար կարծել է, որ եթե Հայաստանի ԱԺ-ի նիստերում հնչող բազմաթիվ անհոդաբաշխ, զավեշտալի, անպատասխանատու հայտարարությունները սովորական են, ապա երկրի համար դժվարին այս օրերին դրանք անթույլատրելի են և լրջորեն հարվածում երկրի պետական համակարգի կերպարին։
Բայց եթե Հերմինե Նաղդալյանն այսքանը հասկանար, առնվազն ներոցություն կխնդրեր հայ հասարակությունից սխալ արտահայտվելու համար։ Բայց Ներողություն խնդրելը, այն էլ ինչ-որ արտահայտության համար, հայ պաշտոնյաների հոգեբանության մեջ չի տեղավորվում։
Բայց խնդիրն այն է, որ պետական բարձր պաշտոն զբաղեցնող այս կինը ոչ միայն մեղադրում է իր խոսքը "խեղաթյուրող" լրագրողին։ Այլ նաև հասարակության իրեն մեղադրող շերտին, որը մեծամասնություն էր կազմում այն օրերին։ Իր "մարտական ուղին" հասարակության աչքը մտցնելով "պիառվել չսիրող" Հերմինեն Նաղդալյանը արդարացնում է իր անպատասխանատու հայտարարությունները, հավանաբար դրանով է արդարացնում նաև պաշտոնը սեփական ընտանիքի բիզնեսի բարգավաճման համար օգտագործող ԱԺ փոխնախագահը։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
