Սպիտակ պատյանով, կապույտ ծայրերով ու միջուկով գրիչը վերջին շունչն է փչում...Արդեն դժվար է թանաք մատակարարում, տեղ-տեղ սկսել է չգրել, երբեմն էլ ստիպված եմ լինում ժամերով հորինված պատկերներ խզբզել, որ մի քանի կաթիլ թանաք դուրս գա: Խեղճ գրիչը հրաժարվում է ապրել, իսկ մի ժամանակ...
Արդեն չեմ հիշում՝ ինչպես սկսվեց ամեն ինչ, ինչպես որ չեմ հիշում, թե ինչպես սկսեցի գրել ու հասկանալ, որ ոչինչ ավելի նման չէ ՄԵԶ, քան «հոգեվարքի մեջ գտնվող կապույտ գրիչը»:
Տես, ես չգիտեմ, թե որտեղ է այն արտադրվել ու ինչպես է հայտնվել խանութում, ինչպես որ չգիտեմ, թե դու ինչպես հայտնվեցիր իմ մտքերում, աշխարհում ու սրտում: Գաղափար անգամ չունեմ, թե ինչու հազարավոր գրիչներից հենց այս գրիչը ընտրեցի, ինչպես որ չգիտեմ, թե ինչու եմ մոռացել ամեն տեսակ ընտրությունների մասին ու հենց քեզ ԶԳԱՑԵԼ:
Ես չգիտեմ, թե որն է եղել այս գրիչով գրված առաջին նախադասությունը, ինչպես որ չեմ հիշում, թե երբ եմ առաջին անգամ բացահայտել քո գույներն ու ՔԵԶ:
Ժամանակի ընթացքում գրիչն ընտելացել է ձեռքիս, մատներիս դիրքին ու ԻՆՁ: Ժամերով գրել եմ նույն գրիչով, կիսվել իմ հույզերով, արժանացրել «օրագրի գրչի» պատվին ու այն զգացել է իմ ջերմությունը, ինչպես որ քեզ եմ թույլ տվել կամաց-կամաց պտտել բանալին ու գալ իմ աշխարհ, ճանաչել ինձ:
Երբեմն գրիչը դրել եմ օրագրիս մեջ, ամուր գրկել ու քնել, այն զգացել է մարմնիս տաքությունը, մատներիս դողը, արցունքներիս սահուն քայլերը, ինչպես որ դու ես հաճախ եղել այն ՄԻԱԿԸ, ում հետ լուռ խոսել եմ ու զգացել, որ հասկանում ես ինձ, ամուր գրկել բարևի ժամանակ ու ցանկացել անվերջ «բարևել» քեզ...
Կամաց-կամաց գրիչը դուրս է եկել «առարկայական կաղապարից» ու դարձել «շնչավոր իր»: Ես գրեթե չէի գրում «շնչավոր առարկայով», որ հանկարծ պատյանի միջի ձողիկի կապույտը չսպիտակեր: Սարսափում էի այն մտքից, որ մի օր գրիչս պարզապես առարկա է դառնալու, ու ես կորցնելու եմ այն: Կարիք կա՞, որ բացատրեմ, թե որքան էի վախենում քեզ սիրելուց ու կորցնելուց:
Որքան էլ սիրեի գրչիս, հանգամանքներն իմ դեմ էին գործում. գրիչը կամաց-կամաց առարկա էր դառնում:
Մի օր գրիչի կափարիչը կորավ...
Մի օր մենք վիճեցինք...
Հետո գրիչի թանաքը ավելի մեծ արագությամբ նվազեց...
Հետո մենք «լռության ուխտ» կապեցինք...
Գրչի թանաքից ծնված երբեմնի չքնաղ ձեռագիրը խզբզոց դարձավ...
Մեր ծիածանը սպիտակեց...
Գրիչը սկսեց կամաց-կամաց չգրել...
Ես հասկացա, թե ինչ է կարոտը...
Գրչատուփի մեջից կափարիչը գտնվեց...
ՄԵՆՔ հասկացանք, որ ԵՍ ու ԴՈՒ լինել չենք կարող...
Թանաքի կտրուկ նվազեցումը մի քանի անգամ կրկնվեց...
Անգույն ծիածան...
Թանաքի պակաս...
Անասելի կարոտ...
Նոր գրիչները «շնչավոր առարկայի» կողքին...
Հիշողություններ, սեր...
Սեղանի անկյունում նետած գրիչ...
Սեր, սեր, սեր ու էլի սեր...
Գրիչն ընկավ հատակին...
Բեկորներ տագնապ, թախիծ...
Փոշի գրիչի վրա...
Վերջին ճիգեր...
Ես բարձրացրի գրիչը, բայց այն այլևս չի գրում ...