Դահիճներին ոչ ոք և երբեք չէր սիրում, քանի որ լինելով նրա հաճախորդը`զրկվում էիր կյանքից կամ առողջությունից: Մեզ սովորական թվացող դահիճների գլխաշորը իրականում հորինված էր և բացակայում էր մահապատժի ժամանակ, չհաշված մի քանի միջնադարյան թագավորների գլխահատումը:
Նշենք նույնիսկ այն, որ դահիճը իրավունք ուներ իրականացնել պսակադրության արարողակարգ:
Դահիճը իրավունք ուներ վերցնել մահացածի ունեցվածքը`զգեստը, ոսկեղենը,
Նա շուկաներում անվճար էր սբնվում: Այդ իրավունքը նրան շնորհվել էր այն պատճառով, որ հասարակ քաղաքացիները նրան հատուկ ոչինչ չէին վաճառում`համարելով նրան մեղսավոր և կեղտոտ:
Եկեղեցում դահիճը իրավունք ուներ կանգնել եկեղեցու մուտքի մոտ և առաջ չէր կարող գնալ:
Ֆրանսիայում նույնիսկ հանդիպում էին կին դահիճներ:
Երբ դահիճը դուրս էր գալիս թոշակի, նա պարտավոր էր իր փոխարեն թեկնածու առաջարկել:
Հասարակության աստիճանակարգում դահիճը հավասարվում էր դերասաններին, անբարո կանանց հետ:
Հաճախ դահիճը զբաղվում էր դիակների մասնակի վաճառքով, որոնք օկտագործվում էին դեղագործության մեջ:
