 |
| Սիլվիա Պլատ, 1941թ. |
ՑԱՅԳԵՐԳ
Սերը լարում էր քեզ հանց ոսկե
ժամացույց:
Մանկաբարձուհին շմփացրեց գարշապարիդ,
և ճիչդ
դրաձավ տարերքի մասնիկ:
Խմբովին հրճվեցին քեզնով: Նոր
անդրի էիր:
Թանգարանի միջանցիկ քամու մեջ քո մերկությունը
ընդգծում էր մեր կարծրությունը: Շուրջդ
խմբվել էինք, ասես պատ:
Ես քեզ մայր եմ այնքան,
որքան ամպը, որի հետքը չքվում է
հայելու մեջ, որ քեզ արտացոլի:
Թտթեռնիկային շնչառությունդ
ողջ գիշեր առկայծում էր վարդերի
խորքում: Արթնացա:
Ականջներումս՝ շաչյունը հեռավոր ծովի:
Ճիչ, և ես ծանր, ինչպես կով, սահում
եմ անկողնուց,
վիկտորյան խայտաբղետ գիշերանոցս
հագիս:
Քո կատվային մաքուր բերանը բաց է:
Պատուհանի
Քառակուսին, սպիտակելով, կուլ է
տալիս աստղերը:
իսկ դու նորացնում ես մի բուռ
հնչյունները,
պարզ ձայնավորները պարում են
ասես օդապարիկ:
 |
| Սիլվիան իր որդու՝ Նիկոլաս Հյուզի հետ Դևոն, դեկտեմբեր, 1962թ. |
ՈՉԽԱՐՆԵՐԸ ՄԱՌԱԽՈՒՂՈՒՄ
Բլուրնեը նահանջում են սպիտակ
թաղանթում:
Աստղերն ու մարդիկ
էլ ինձ չեն սիրում:
Գնացքի հետևից՝ արտաշնչման
փափուկ շերտ,
օ՜, հրապուրող
ժանգագույն ձի
Սմբակներ, հեծկլտացող զանգուլակներ...
Ողջ առավոտ՝
մռայլվող լույս:
Մնաց միայն մի ծաղիկ,
ոսկորներիս մեջ՝ անշարժություն,
հեռավոր դաշտերը
փափկացնում են հոգիս:
Նրանք կարող են
թողնել ինձ երկինք՝
դեպի մութ ջրեր, որտեղ ոչ հայրեր
կան և ոչ էլ աստղեր:
Շարունակությունն՝ այստեղ
Նյութի աղբյուր՝ http://mamikonyanaram.blogspot.com/2014/07/sylvia-plath_12.html
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
