Սեր (բանաստեղծություն)

Սերը բացահայտ
նուրբ շոյանքով իջնում է 
բաց ուսերիդ…

Անփույթ մազերդ ծածկում են աչքերդ,
որտեղ ես եմ 
ու չեմ տեսնում ինձ:
ինձնից լավ եմ ես քեզ Ճանաչում 
ու դրանից էլ վստահ ու անհոգ-
աչքերիդ մեջ աչքերս եմ փակում:

Հիմա քոնը չեն աչքերդ,
Իմն են, 
գուցե անվերադարձ,
հիմա վերմակս թարթիչներդ են,
հոգուս մերկ մասերը ծածկած…

Վարսերդ իմ տան վարագույրներն են,
փակել են ինձ դրսի աշխարհից,
որտեղ 
գինի է ծնվում ողկույզից
կրակ է ծնվում 
մի փոքրիկ կայծից,
որտեղ նոր մարդ է
ծնվում համբույրից…

Քո աչքերում հանդիպում եմ 
իմ մեծ սիրուն՝ Արևին,
ու խանդում են քո աչքերը
թշվառ ազնիվ պոետին:

սեղմվում են թարթիչներդ
իրար վրա փաթաթվում,
քո աչքերում ինձ զգում եմ
լքված փոքրիկ մի վանքում:

…Շատ դաժան են աչքերդ ինձ բանտարկող,
աղոթում եմ,
համբուրում եմ…
վանքի պատը ծնկաչոք…