ԱԽՊԱՐԻ ՍԻՆՏՐՈՄԸ....Հայաստանի անկախացումէն ի վեր, Հայաստանն ու Սփիւռքը յաճախակի առիթներ ունեցան իրարու հետ շփուելու, զիրար ճանչնալու...Սփիւռքը մանաւանդ, տարագիր արեւմտահայութեան հայրենաբաղձ, հայրենակարօտ բեկորներու զանգուածը, սրտով եւ հոգիով փարեցաւ վերանկախացած Հաաստանին փութալու, անոր օգնելու, անով ուրախանալու, գօտեպնդուելու նպատակ-գործին....Ինքզինք մոռնալու աստիճան, տրուեցաւ ՀԱՅՐԵՆՕԳՆՈՒԹԵԱՆ սրբազան աշխատանքին....Բայց ՍՓԻՒՌՔԸ, ՍՓԻՒՌՔԱՀԱՅԸ Հայաստանի համար մնաց ու կը դեռ կը մնայ որպէս «տեսակ մը հայ», որ «ախպարերէն կը խօսի»....զգացմունքային է եւ, եւ, եւ ....Այսինքն, ԱԽՊԱՐԻ ՊԻՏԱԿԸ դեռ սփիւռքահայուն վրայ կը մնայ որպէս անջնջելի կնիք, ինչ որ ալ ըլլան պայմանները....Ան գերազանցօրէն դեռ կը նկատուի որպէս «կթան կով», որմէ միայն պէտք է օգուտ քաղել...որպէս շահագործման աղբիւր....եւ ոչ՝ որպէս լիարժէք հայրենակից, որուն պիտի գուրգուրալ, զօրավիգ ըլլալ, ցաւը կիսել, որուն հետ պիտի վարուիլ հաւասար-հաւասարի, հարազատ եղբօր պէս...Անշուշտ բացառիկ անձեր միշտ ալ եղած են եւ կան, սակայն մեծաւ մասամբ տիրող մտայնութիւնը ա՛յս է....
