Արդեօ՞ք ՄԵԾԵՐՈՒ ժամանակն անցեր է.....Նոյնիսկ ՄԵԾ ԵՂԵՌՆԻ ահաւոր ԳԼԽԱՏՈՒՄԷՆ ետք, ՀԱՅ ԿԵԱՆՔԻՆ մէջ դեռեւս կային, կապրէին ու կը շնչէին ՄԵԾՈՒԹԻՒՆՆԵՐ, որոնք ուրոյն ՄԹՆՈԼՈՐՏ կը ստեղծէին իրենց ներկայութեամբն իսկ...Անոնք կը ներշնչէին մեզ, կը դառնային ՄՏԱՏԻՊԱՐ մեր կեանքին ու գործունէութեան, յոյս ու լոյս կը փոխանցէին, ՈԳԻՆ արծարծ կը պահէին՝ ՀԱՅ ՈԳԻՆ....Մեր մանկապատանեկան մատղաշ հոգիներուն համար ի մասնաւորի, անչափ մեծ, վճռորոշ եղաւ անոնց կենդանի ներկայութիւնը՝ հայ դպրոցին, հայ եկեղեցիին, հայկական ձեռնարկներուն եւ ամէն տեղ, ուր հայ կեանքը կը տրոփէր....Մենք հասակ առինք անոնց շուքին տակ, թրծուեցանք անոնց շունչով որպէս ՄԱՐԴ, ՀԱՅ ՄԱՐԴ....Երբ կը դիտեմ ներկայիս ԱՄԱՅՈՒԹԻՒՆԸ, կարօտով կը լեցուի հոգիս այն ՄԵԾՈՒԹԻՒՆՆԵՐՈՒՆ նկատմամբ, որոնք կային, բայց չկան....Բայց իրաւ ՉԿԱ՞Ն....ՄԵԾԵՐԸ ԵՐԲԵՔ ՉԵՆ ՄԵՌՆԻՐ, անոնք կապրին իրենց ՅԵՏ-ՄԱՀՈՒ կեանքով եւ կը շարունակեն ՈԳԵԶԻՆԵԼ մեզ....ԱՌԱՆՑ ԱՆՈՆՑ ՄԵՆՔ ԻՍԿԱՊԷՍ ՈՐԲ ՊԻՏԻ ԸԼԼԱՅԻՆՔ....Պիտի կարենա՞նք սակայն ներկայ դարու խաժամուժին մէջ՝ ԱԿԱՆՋ ԴՆԵԼ ԻՐԵՆՑ ՁԱՅՆԻՆ, ԼՍԵԼ ԻՐԵՆՑ ՍՐՏԻ ՏՐՈՓԻՒՆԸ....
