Շուշին պարզապես քաղաք չէր, Շուշին Արցախի սիրտն էր, հայ ժողովրդի հպարտության ու ինքնության մարմնավորումը։ Նրա պատմությունը միայն մեկ քաղաքի տարեգրություն չէ, այն մի ամբողջ ժողովրդի ցավն ու հպարտությունն է։
4 տարի առաջ այս օրերին Շուշիի համար վերջին մարտն էր մղվում։ Տղերքն անձնազոհաբար կռվում էին, որովհետև հայ էին ու կյանքի գնով պաշտպանում էին հայկական բերդաքաղաքը։ Բայց հրաման տվողները հայեր չէին, դրա համար էլ Շուշին դավաճանվեց։ Շուշին ծախողը սեփական ծնողին էլ կվաճառի, դա փաստ է ու դրանում համոզվել ենք։ Ափսոս էն տղերքը, ովքեր սպիտված եղան կռվել դրանց հրամանատարության ներքո։
Հակոբը, Կարենը, Նարեկը, Թովմասը, Բորիսը, Անդրեյը, Ազատը, Արամը, Վարդանը, Հայկոն ու հարյուրավոր տղերք իրենց կյանքը տվեցին այդ հողի պաշտպանության համար, բայց հետո նրանց հրաման տվողներն ուրացան այդ տղերքին էլ, նրան պաշտպանածն էլ...
Շուշին պարզապես կորցրած հնագույն քաղաք չէ. այն արդեն 4 տարի է դավաճանության խորհրդանիշ է: Դավաճանություն, որն արվեց հայի ազգանունով թրքահպատակների կողմից։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել