Սպորտսմեն մարդկանց պիտակավորելը մի քիչ դժվար ա: Էն էլ օլիմպիական ասպարեզ հասածներին: Որովհետև իրենց ողջ կյանքը կարգապահության ու կամքի մեծ ուժի մարմնացում ա: Չես կարա տունը նստած իրան անուն դնես:
Էտ սրա-նրա հետ նկարվելու պահը էլ մի քիչ մուխանաթ ա: Նրանք աներես-աներես, որ գան, ասեն՝ նկարվենք, մի քիչ անքաղաքավարի ա դառնում մերժելը: Ու քաղաքավարության զոհ գնալով ստացվում ա, որ նկար ես ունենում մի ճիճվի հետ:
Հետագայի համար պետք է իմանալ, որ կան «մարդիկ», ում բարև տալուց անգամ, հազար ներողություն, բայց քաքոտվում ես: Դա հովհաննիսյան արծրունենք են, արամ սարգսյանները, ու բոլոր էն մանր-մունր արարածները, ովքեր դավաճանի մարսողական համակարգից դուրս չեն գալիս: Բորոտի պես ում կպնում, հերիք չի մխտռում են, մի բան էլ փաստորեն պարտության սիմվոլիկան են փոխանցում:
Շառից հեռու: Արթուրին ու մյուս մեր մարզիկներին էլ նորանոր հաջողություններ: Չնայած էտ մեդալների փառքն էլ դդումներն ու գիլոյանները իրանց են վերագրելու, բայց ճիճուներն անցողիկ են, իսկ մեդալներն ու դրանց կրողի փառքը՝ հավերժ:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել