Երկրից ելնում համր քայլերով,
Քարավանի պես նման քոչվորի,
Հասնում է երկինք, կարկուտ դառնալով
Թափվում է ներքև, վրան երկրի...

Լի վրդովմունքով իջնում է վերից,
Ջարդում է, փշրում պարտեզ ու այգի.
Երկինք է ելնում այս անգամ նորից
Անձրևում վրան իր տված վերքի...

Արդ, մարդ էլ կա, երբ վեր է ելնում,
Ըմբոստանում է մարդ-մարդու հանդեպ,
Կարկուտ է թափում, հետո անձրևում,
Բայց տված վերքն էլ չի լավանում...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել