Ե՞րբ է եղել

* * *
Ե՞րբ է եղել, որ ես լացը,
Գերադասեմ ծիծաղից,
Ու հանգերս տխո՜ւր, տրտո՜ւմ,
Կախեմ սգո աչքերից:
Լաց չե՛մ լինում,
Չե՛մ ծիծաղում անիմաստ,
Ֆիքսում եմ ա՛յն,
Ինչ տեսնում եմ կյանքում այս:

Գրածներս հեքիաթներ չեն,
Լեգենդներ չեն խորիմաստ,
Սե՛րն են…
Կի՛րքն են…
Գեղեցի՛կն են…
Լցնում սրտերը մարդկանց:

Չե՛մ ծիծաղում,
Չեմ էլ խեղդվում ես լացից,
Բայց համբույրի 
Հետքն է ջնջվում իմ դեմքից:

Խրճիթներ է տեսնում աչքս,
Գովերգում է պալատներ,
Հոգիս ինչ-որ անհայտ ծովում
Փնտրում է նոր ցամաքներ:

Վստահ եմ, որ գտնելու եմ,
Թեկուզ մի ժայռ, 
Լե՜րկ, դատա՜րկ,
Հենց այնտեղ էլ լաց կլինեմ,
Կծիծաղեմ անդադար:

Կայմաձողից սիրտս է ճչում.
- Երևում է մի ցամաք, ինչ-որ մեկն է
Երկու ձեռքով, 
Ազդարարում ահազանգ…

Լաց չեմ լինում, չեմ էլ փորձում ծիծաղել,
Չէ՞ որ գիտեմ,
Նորից դու ես 
Ճամփիս վրա հայտնվել…