Անի´, կգամ մի օր ուխտի
Մայր տաճարում մոմեր վառեմ.
Որ քո ամե´ն ավեր քարի
Իմ արցունքով նրանց շաղեմ.
Մատաղ անեմ մայր տաճարում,
Պատերիդ տակ խունկ խնկարկեմ,
Հազար ու մի եկեղեցուդ 
Ավեր փառքը գեթ վայելեմ:
Արդյոք ո՞վ էր մեզ անիծել,
Հեռվից կարոտ առնենք միմյանց
Անգամ քարն է լեզու առել
Խոսում փառքը մեր նախնյաց.
Դարեր ի վեր ասպատակվեց.
Էլ սելջուկ թուրք, էլ պարսիկ...
Բայց ոչ ոք քեզ գեթ չտիրեց.
Հզոր էիր, անառիկ
Այսօր, երբ դու ավերվել ես,
Թալանվել ես ահավոր,
Թեկուզ ավեր էլ գերող ես,
Նույնքան գեղ ու թևավոր:
Անի´, մի օր երբ աշխարհում
Արդարություն թևածի,
Հեռվից կգան որդիներդ
Ու շունչ կտան քարերիդ.
Միայն հոգով ուժեղ լինենք.
Կգա մի օր օրն այդ լույս
Աստված մեծն է, ե´կ հավատանք
Ու աղոթենք լիահույս...
2003թ. Բրյուսել

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել