Անիծվի Փաշինյան ընտանիքը,
Որ կործանեց մեր հայրենիքը։
Բերեց հայ ազգին սուգ ու ավեր,
Ամբողջ երկիրը դարձրեց տնավեր։
Այժմ էլ որդին՝ անունն աշոտիկ,
Մտել է հերոսածին Գայանեի ընտանիք։
Դատի է տալիս սուրբ նահատակի մորը
Որ նմանվի հողատու, թուրք հորը։
Այ ազնվաբարո, ազնիվ տիկին,
Ինչպե՞ս Ձեր կողքին նստեցրեցքի աշոտիկին։
Ինչո՞ւ մի խարդախ, ստոր լակոտ,
Պիտի նստեր հերոսածին մոր մոտ։
Չտեսա՞ք արդյոք դուք նրա հագածը,
Չէ որ նա իրեն պահում էր ոնց հղփացածը։
Ինչո՞ւ նա պիտի ձեր մոտ նստեր,
Հետո ոստիկանությունում դուրս տար ստեր։
Ի՞նչ իրավունքով նա պիտի գար Եռաբլուր,
Ուր հանգչում են հերոսներ հազար ու բյուր։
Լակոտն այդ պիղծ, նեռածին,
Ինչո՞ւ պիտի այցելեր մեր սրբացածին։
Լսիր, ոստիկան, ասում եմ նորից,
Ձեռքերդ հեռու հերոսածին հորից ու մորից։
Նրանց որդիները մտան սև հողը,
Որ դուք ուտեք արյունոտ փողը։
Չեք մարսելու, լավ իմացեք,
Քանի շուտ է ելեք, գնացեք։
Քանզի հասունացել է այն պահը,
Դուք էլ կտեսնեք ձեր որդիների մահը։
ՔՊ պատգամավոր, սրբախիղծ ստահակ,
Գլխիդ կախված է մի մեծ վրիժառու մահակ։
Մահակով այդ ջարդվելու է նաև քո գլուխը,
Որ հօդս ցնդի քո ստորաքարշ դուխը։
