Ես հանգիստ կարողանում էի նայել այդ կիսանկուղի պատուհանից, որ ցածր էր ու չարդարացված փոքր՝ թեկուզ որպես արհեստանոցի լուսամուտ: Ցանցկեն վարագույրի միջով աղոտ տեսնում էի կահավորանքը՝ մի հին հանդերձապահարան, դռան վրա՝ փայլատ հայելի, որի հետևում համր ու անշարժ վաղուց սպասում էի ինձ, անկյունում՝ մետաղական մահճակալ, հնամաշ ներքնակով ու բրդե ծածկոցով: Երբ կինը գիշերը տուն չէր թողնում, քեռիս էր քնում այդտեղ: Մահճակալի գլխին՝ մերկ պատից կախված էր բաճկոնը, որով պապս ռազմաճակատից էր փախել, քեռիս այն հագնում էր ցուրտ ու խոնավ այդ արհեստանոցում աշխատելիս: Ինձ հետաքրքրում էին դազգահն ու աշխատանքային տարբեր չափերի գործիքները՝ փոքրիկ սղոցը, փոքրիկ մուրճն ու փոքրիկ հարթարարը, որով կարող էի անվերջ փայտ հղկել: Արհեստանոցը կորած էր տարիների վաղեմության տաշեղների մեջ: Մայրս հողե հատակից ավլում էր խոնավացած տաշեղները, այդ հասարակ գործողությամբ քեռուս վտարում էր սենյակից, որ նրա վերջին նեցուկն էր, վերջին ապաստանը տան մեջ, որ ինքն էր կառուցել՝ ըստ իր մռայլ ու ծածկամիտ ներաշխարհի:
Առաջին հարկն զբաղեցնում էին վարձակալները, երկրորդը՝ քեռուս բազմանդամ ընտանիքը, պապս, որ խավարի մեջ խարխափելով, բախվում էր մարդկանց, որոնց անկանխատեսելի գոյության պատճառը ինքն էր հենց՝ թոռների զավակներին, որոնց իր օրում չէր տեսել… Ինձ, մորս ու քրոջս մնում էր խոնավ, բորբոսով ու սարդոստայններով պատված կիսամութ, սառն ու անհյուրընկալ կիսանկուղը, որից դուրս նայող միակ պատուհանի դիմաց երկրորդ հարկ տանող արտասանդուղքի պատն էր, իսկ երկու պատերի նեղ արանքն արև չէր տեսնում. հավերժական ստվերի մեջ էր:
Ցերեկներն անց էինք կացնում երկրորդ հարկում, տան բաբախող սրտի՝ շիկացած, դղրդացող վառարանի շուրջ: Քեռուս ընտանիքը պաշարում էր վառարանը: Կարմրած դեմքեր, որոնց վառարանն էր կենդանություն տալիս, թմրած, ՈՉԻՆՉ չարտահայտող, ասես ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆԸ հանդիպած հայացքներ, բթացած մի անշարժությամբ նրանք հանդուրժում էին դժոխային ջերմությունը, հանուն գիտակցության պատճառած տարտամ հաճույքի, որ դրսում ցուրտ է. ծանր շնչում էին, հազում, խեղդվում, քամին հաճախ էր ծուխը լցնում տուն: Եվ սովորաբար ոչ ոք չէր խոսում, լսվում էր միայն փայտի ճարճատյունը վառարանի մեջ, կույր պապիս անհասկանալի հոգոցները… Գիշերն իջնում էինք ցուրտ ու խոնավ մեր կիսանկուղ՝ հաստ ու նամշած վերմակների ծանրության տակ քնելու, խոնավության հետ տհաճ մի համակերպմամբ:
Մայրս ու քույրս քնում էին քեռուս անկողնում, ես՝ թախտի վրա, որ դրված էր դազգահի տեղում՝ հենված մի փակ, նշանակությունը կորցրած փայտե դռան, որի հակառակ կողմից սառնությունը դռան վրա ճնշում էր գործադրում, և թե ինչ կար դռան ետևում սառնությունից բացի, ես դեռ չէի կռահում:
Գիշերները դուռն անապահով էր դարձնում իմ քունը: Հենց զգում էի, որ մայրս ու քույրս քնել են, սիրտս սկսում էր ավելի արագ տրոփել, շնչառությունս անհանգիստ էր դառնում. դռան հակառակ կողմից լսվում էր ինչ-որ մեկի հևքը: Քեռիս էր, որ կար… Պահ էր մտնում դռան ետևում… Խմում էր ու գիշերելու տեղ չէր ունենում: Ես խղճում էի նրան, վախենում նրա գիշերային արթնությունից, իսկ եթե հանկարծ պատուհանից ներս նայեր, կաթվածահար կլինեի իսկույն: Իմ շնչառությունն էր: Լսողությունս որսում էր բոլոր ձայները՝ երկրորդ հարկի հատակի գաղտնի ճռռոց, դռների անբացատրելի ճռռոց, կատուներ, որ ներսուդուրս են անում, ինչո՞ւ են կատուներն այդքան շատ այստեղ, կատուների աղեկտուր ձայն՝ ավերակների տակ մնացած մանուկների լաց, ջրհորդանների չռռոց, ձյան հալոցքի կաթկթոց, տունը փլվում էր կաթիլ առ կաթիլ…
Շարունակությունը՝ այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
