Հոյակերտ խաչքարերի այս բեկորներն Արզականի մոտակայքում գտնվող Բոլորահարի (Գհուկի) վանական համալիրում են՝ Երևանից մոտ 40 կմ հեռավորության վրա։
Գիտակցեցի՞ք՝ որքա՞ն մոտիկ է Երևանին։ Եվ հենց այստեղ դուք կարող եք կարդալ միջնադարյան արձանագրության այս պատառիկը՝ «Խաչենի տեր Վախտանգի որդի Վասակի դուստր Ռուսուքանս 1250թ․ կամոքն Աստծո գնեցի Ձիթենյաց այգու քառորդը [և] տվեցի սուրբ ուխտին»։
Այսօր ոմանց թվում է, թե Արցախում գտնվող Խաչենն իբր հեռու և ոչ հարազատ մի վայր է, մինչդեռ դեռևս 13-րդ դարում Խաչենի տան իշխանուհի Ռուսուքանը ոչ միայն այցելում էր Արզական, այլ նաև հենց տեղում գնում և Բոլորահարի սուրբ միաբանությանը նվիրում Ձիթենյաց անվանումով մոտակա վայրի այգու մի մասնաբաժին։
Սա ցույց է տալիս, որ նույնիսկ դժնդակ միջնադարում մեր նախնիները որևէ տարբերություն չէին դնում մեր մեծ Հայրենիքի սրբազան հողի և ոչ մի հատվածի միջև։
Արդ մտածե՛ք և եղե՛ք Ռուսուքան իշխանուհու և Բոլորահարի միաբանության նման, քանզի ներկայիս Հայաստանը և Արցախը նույնպես մեկ միասնական ու անքակտելի հայկական մարմնի երկու մասերն են, որոնցից յուրաքանչյուրի կորուստը այդ մարմինն անդառնալիորեն կդարձնի անդամալույծ։
May be an image of outdoors
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել