«Թող չորանա արգանդն այն հայ մոր, ով կծնի Փաշինյան մի նոր». «Հայապատում» բանաստեղծությունը նիկոլի, հայոց հողի ու նահատակված տղերքի մասին

Հայապատում

Թող չորանա արգանդն այն հայ մոր,

Ով կծնի Փաշինյան մի նոր,

Քանզի ազգն այս հզոր, շինարար

Կկորչի հավետ ու դարեդար։

Հայի տականք Նիկոլ Փաշինյան,

Անասուն, սրիկա, հողատու հայվան,

Ճակատիդ դաջեցիր անիմաստ բառը «դուխ»,

Կերար 5000 հայորդու գլուխ։

Այդ ստոր, ստահակ, անկուշտ ագահին,

Մենք բերինք նստցրինք մեր հայոց գահին.

Նստեց ու ծախեց Արցախն ու Հայաստանը,

Բայց կրկին մնաց կառավարական տանը։

Նրան սիրում է դեռ հայոց ժեխը,

Որի շնորհիվ ընկել ենք ցեխը։

Սիրում են նրանք նիկոլին թուրք,

Երկիրը օտարին տվել են որպես տուրք։

Խոսքս ուղղում եմ նիկոլ փաշօղլին, 

Նրան հավասար հողը ծախողին։

Թուրքը գալիս է, որ մտնի քո բույնը,

Որպեսզի տեսնի կնոջդ վարտիքի գույնը։

Հայաստանում բազմահազար ճիվաղներ կան,

Որոնց մենք անվանում ենք ոստիկան։

Գլխներին դրել ենք սև-կարմիր բերետ,

Բորենու նման հարձակվում վրեդ։

Իմացած եղիր ոստիկան ստոր,

Թուրքը մտնելու է կնոջդ ծոցը մի օր։

Ապավինելով քո աշխատավարձ փողին,

Պաշտպանում ես դու սուրբ հողը հանձնողին։

Ո՜վ հայոց քաջեր, ո՞ւր եք հիմա դուք,

Մարշալ, գեներալ, զինվոր ու հայդուկ,

Եկեք միասին քշենք մենք նեռին,

Հայոց արյունը ծծող այս բոռին...