Ապրիլի 22-ի Կռավարության նիստում Նիկոլը հայտարարել է, թե Ղարաբաղյան խնդրում Հայաստանի մարտավարությունն է հասնել այնպիսի լուծման, որ արցախցին ապրի Արցախում և իրեն համարի հայ՝ կարճաժամկետ, միջնաժամկետ, երկարաժամկետ առումով:
Առաջին հայացքից թվում է՝ հայրենասերի խոսք է, և որևիցե հակահայ բան դրանում չկա: Բայց դա՝միայն առաջին հայացքից:
Ենթադրենք՝ հայազգի մեկն ապրում է Մարսելում ու իրեն հայ է զգում: Մարսելն ի՞նչ կապ կարող է ունենալ Հայաստանի հետ: Այսինքն՝ արցախյան պայքարի բուն էությունը ղարաբաղցու ինքնագիտակցությունը մշտապես վառ պահե՞լն է: Վաղն Ադրբեջանը վեր է կենում ու հայտարարում, որ պատրաստ է ասենք լայն մշակութային ինքնավարություն շնորհել Արցախին՝ խոստանալով երաշխավորել այնտեղ ապրող իր հայ քաղաքացիների անվտանգությունը: Դա Հայաստանին ձեռնտո՞ւ տարբերակ է: Գուցե անդոնների համար իդեալական է, բայց՝ ոչ արցախցու. հայատյացութամբ ներծծված Ադրբեջանում անհնար է հայ մարդու գոյությունը, հայ մարդու անվտանգությունն ու ինքնության պահպանումը՝ անկախ այն բանից, թե այստեղ՝ Երևանում, ով ինչ բառախաղերով է զբաղվում կամ իբր ժամանակ շահում: Ժամանակ շահում են,որ ի՞նչ անեն: Ժամանակ շահելն իմաստ կունենար, եթե պարզ լիներ, թե որն է դրա իմաստը կամ վերջում ինչ ենք ունենալու: Այնինչ այժմ նույնիսկ ԳՇ պետ չունենք, երկիրն էլ քանդված է հիմնովին:
Ժամանակ ձգելը տվյալ պարագայում ինքնանպատակ չէ միայն Նիկոլի համար. մարդը, հիմարի տեղ դնելով բոլորին, իր աթոռն է պահում ու վայելում: Սա էր, փաստորեն, պատերազմը չկանխելու նպատակը:
Նյութի աղբյուր՝ https://t.me/armeniainfo11/132
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել