Քնքշությունը ամաչեց խարույկի կրակից ու դառը ծխի հետ լողաց, փորձարեց հեռանալ:
Աստղերն էլ իրենց քնքշությունը տվեցին առավոտյան սառը ցողին:
Քնքշությունը լաց լինող ջութակ էր ու թավջութակի հոգոց,
նա իր նուբ ձայնով կանչում էր արծաթավուն սրնգին ,
իր ետևից քաշում,տանում էր կլարնետի թախծոտ ձայնը:
Կծկվել էր այրվող տերևների ծխահոտից…
… այնպես ինչպես լուսատիտիկն է կծկվում դաշտում մնացած վերջին չորոցած խոտի ետևում:
Ձեռքիս ափը չի կարողանում բաց թողնել քո ափը ու մատներիս արանքում զգում եմ սրտիդ զարկերը, որոնք իմ զարկերից մեկուկես անգամ արագ են:
Կրծքերդ ուրախանում են առաջին ձյունը տեսած երեխաների նման ու ուրախությունից փքվում:
Քնքշությունը ձգտում էր անսահմանության, որից պտտվում էին մեր մարմինները՝ հակառակ բոլոր օրենքների:
Քնքշությունն ապրում էր վերջին շունչը մեր իսկ օրենքներով:
Հինգշաբթի էր:
Քնքշությունն իր վերջին քայլերն էր անում ոտքի վրա մնալու համար:
Քնքշությունն իր բոլոր երանգներով խաղում էր իմ և քո հոգիների հետ:
Քնքշությունը քո մատների բարձիկները գրկած անցնում էր
Իմ սրտի վրայով, սրտիս վրա զգույշ նկարում էր սիրտ:
Սիրտս տեղից ելել, ուզում էր թռչել, հեռանալ քնքշության հետ,
սիրտս անմոռաց պարում էր կրծքերդ վրա:
Քնքշության զույգ քույրերը՝ քո ափերը փակել են աչքերս ու շշնջում են.
« Մի նայիր հեռացող ոչ մի բանի, ես ատում եմ ճանապարհները,
ես վախենում եմ, սարսափում, որ կարող է դու էլ հեռանաս…
Հեռանալը մահ է…
Հեռանալի վերջն է…
Բայց ժամանակն էր հեռանալու ու նա հեռանում էր…
իմ աչքն էլ նրա ճանապարհին:
Քնքշությանը չդիմացավ նոր բացվող օրվա արևի այրող ճառագայթներին,
չկարողացավ պաշտպանվել մի քանի ժամվա ացյալի կրծքի տակ,
վայր ընկնող աստղի լացակումած ձայնին:
Հեռանալով շոյեց առավոտյան սառը ցողի այտերն ու…
Սառը ցողը վերածեց մի տաք արցունքի կաթիլի:
Լուսանում էր…
