Yerkir.am-ը գրում է.
Մեկ ինքնասպանության փորձ եւ մեկ ինքնասպանություն։ Առանձին վերցրած մեկ քաղաքում։ Նույն օրը։ Պարզ է, որ ոչ մեկին այսօր ինքնասպանությամբ չես զարմացնի։ Հավանաբար ինքնասպանությունը երբեք էլ չի զարմացրել։ Որովհետեւ յուրաքանչյուր կիսահասուն մարդ ավելի շուտ «ժառանգում» է ինքնասպանությունը, ասենք, երիտասարդ Վերթերի, Ռոմեոյի կամ Ջուլիետի, քան՝ ուրիշի բնական կամ աղետալի մահը։ Այսօր Երեւանում ինքնասպանության «ճամփա» են դուրս եկել երկու երիտասարդ՝ աղջիկ եւ տղա։ Նշանակում է՝ ունեն ծնողներ։ Ահա, թե իրականում ինչի մասին են մոռանում երիտասարդ ինքնասպանները։ Նրանք մոռանում են ծնողների մասին։
Վերաքննիչ դատարանում այս օրերին մի գործ է քննվում՝ խորթ աղջիկն ուզում է բնակարանից դուրս հանել իր հոր կնոջը։ Ծնող չէ հոր կինը, բայց երկար տարիներ ամուսնու հետ պահել եւ մեծացրել է այդ աղջկան։ Հայրը մահացել է ու տունը կտակել կնոջն ու երեխաներին։ Այս գործում կա նաեւ խորթ աղջկա եղբայրը՝ հորից մեկ, մորից տարբեր։ Գործում կա այն իմաստով, որ կենսաբանական մոր կողմից է։ Աղջիկը դիմել է դատարան եւ անմեղսունակ ճանաչել հանգուցյալ հորը։ Իր արյան ներկայացուցչին։ Արդյունքում կտակը չեղյալ է համարվել եւ հիմա աղջիկն այդ բնակարանին հավակնում է միայնակ։ Այսինքն, ոչ խորթ մայրը պետք է այդ տանն ապրի, ոչ էլ հորից մեկ եղբայրը։ ԽՍՀՄ օրոք մեր մանկատներում դաստիարակները մանկավարժական տարբեր մեթոդներին գումարել էին մեկը՝ երեխաներին սովորեցնում էին անեծքով ընկալել իրենց ծնողներին։ Ամենահայտնի անեծքներից էր՝ հետ քցողդ շունչ դառնա։ Մաքուր հայերենով՝ ծնողդ շուն դառնա։ Երեխաները, եթե վաղ մանկուց էին մանկատանը, մեծ էմոցիաներ չէին ապրում այս անեծքից, բայց ավելի էին օտարվում ծնողներից, որոնց չէին տեսել։ Սա մի բան է, որն ինձ երկար է զբաղեցրել։ Ո՞վ է, ի վերջո, ծնողը։
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ