Երեկ շատ զգացմունքային օր էր։ Բոլո՛րս, առանց բացառության՝ բոլո՛րս ունենք հույզեր՝ կապված սեպտեմբեր 27-ի հետ։
Մեկի սիրտը լի է ցասումով, մյուսինը՝ վշտով, երրորդինը՝ առհասարակ՝ հուսահատությամբ։
Մեկն արտահայտվում է նեղ շրջապատում, մյուսը՝ սոցցանցում, երրորդն առհասարակ իր մեջ է պահում։
Մեկն անկեղծ է, մյուսը՝ կեղծավոր, երրորդը՝ չի էլ հասկանում - որքանով է անկեղծ ու որքանով՝ կեղծավոր։
Բայց հույզեր ունենք բոլորս։ Ու բոլորս ենք հասկանում, որ «սեպտեմբեր 27-ի» գահավիժումը շարունակվում է։
Մեր երկիրը շարունակում է գահավիժել, իսկ մենք, որպես հավաքականություն, այդպես էլ չենք գտնում այն գաղափարական-ծրագրային-կադրային «փրկօղակը», որի օգնությամբ պիտի կանգնեցնենք գահավիժման այդ ընթացքը։
Լավն այն է, որ ուղի որոնողներ կա՛ն։ Վատն այն է, որ նրանք քիչ են ու դեռևս ձեռնունայն։
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/rubenmelikian/posts/10226458792400267
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
