Ու ամբողջ կյանքը հայը սենց ուրիշի հույսով, դրսից եկած աջակցությանը սպասելով աչքը ջուր կտրեց։
Եթե ըստ դարերի ուսումնասիրենք` հստակ կերևա, թե որ էտապում կոնկրետ, ում ենք սպասել` հռոմեացուն, բյուզանդացուն, պարսիկին, թե ռուսին։ Այլ կերպ ասած մենք պատմության քառուղիների դռների արանքում միշտ ինչ֊որ մեկին սպասող տեսակ ենք։ Իրավիճակը ներկայացրել ենք նենց, որ մեր խեղճ ու անկարող վիճակի համար մեղավոր են բոլորը` բացի մեզանից, հա` ու ամենակարևորը, դա արել ենք դեմքի մուննաթ արտահայտությամբ։
Ճակատագրի հեգնանքով` հիմա էլ ենք սպասում։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել