Կլիմայի փոփոխությունը մեծացնում է ռեկորդային ջերմային ալիքների հավանականությունը, բայց այդ աճի չափը կախված է ոչ թե տաքացման աստիճանից, այլ տաքացման արագությունից, գրում է PA-ն:
Մոդելավորումը հնարավորություն է տալիս պատկերացում կազմել ջերմաստիճանի՝ ծայրահեղությունների տանող մեխանիզմների մասին, որոնք հազվադեպ են, բայց որոնք պետք է հաշվի առնվեն պլանավորման եւ քաղաքականության մշակման ժամանակ, ասում են փորձագետները:
Կլիմայի փոփոխության ազդեցությունը ջերմային ալիքների վրա հաճախ կախված է ընթացիկ կամ ապագա համաշխարհային իրադարձությունների՝ (կամ ոչ) կլիմայի պակաս փոփոխության հետ համեմատությունից:
Չնայած ջերմային ծայրահեղություններն այսօր ավելի տարածված են, քան անցյալում, այդ փոփոխությունները կարող են աննշան թվալ նման չափման դեպքում: Բայց նման ծայրահեղություններին նայելու մեկ այլ միջոց է չափելը, թե որքանով են դրանք գերազանցել նախորդ ջերմային ալիքի ռեկորդը:
Էրիխ Ֆիշերը եւ ETH Zurich-ի նրա գործընկերները կլիմայական մոդելներ եւ կրկնակի վերլուծություն են օգտագործում՝ հասկանալու համար, թե ինչպես է ռեկորդային ջերմային ալիքների հավանականությունը փոխվում գլոբալ տաքացմանը զուգահեռ:
Հետազոտողները պարզել են, որ բարձր արտանետումների սցենարի դեպքում եւ նախորդ երեք տասնամյակների համեմատ ռեկորդային շոգն առավել հավանական է 2021-2050 եւ 2051-2080 թվականներին:
Հյուսիսային կիսագնդի միջին լայնություններում նման շոգ է սպասվում յուրաքանչյուր 6–37 տարին մեկ 2051–2080 թվականներին:
Հեղինակները պարզել են նաեւ, որ այդ երեւույթները կտրուկ են տեղի ունենում՝ կլիմայի արագացված տաքացման ժամանակահատվածներում: Սակայն, ըստ մասնագետների, դրանք ավելի քիչ հավանական են անգործության ժամանակահատվածներում, երբ տաքացում գրեթե չկա:
Այս արդյունքները ցույց են տալիս, որ եթե մարդու գործունեության հետեւանքով առաջացած գլոբալ տաքացումը կայունացվեր հետեւանքների մեղմասցման ագրեսիվ միջոցներով, ջերմային ալիքների հաճախականությունն ու ուժգնությունը դեռ ավելի բարձր կլինեին: Բայց ռեկորդային ծայրահեղ երեւույթների հավանականությունը զգալիորեն կկրճատվի, ասվում է Nature Climate Change ամսագրում հրապարակված հետազոտության մեջ:
