Վերջերս համակարգչային խաղերի հայտնի փորձարկող ավստրալիացի Նաթան Լոուրենսը փորձարկել է ստրատեգիա ժանրի սիրահարների կողմից երկար սպասված «Total War: Rome II» խաղը և կիսվել է իր տպավորություններով, որոնք բոլոր առումներով կարելի է հիացական համարել: Լոուրենսը ներկայացրել է այն 5 առավերությունները, որ «Հռոմ 2»-ը դարձնում են ոչ միայն իր սերիայի մեջ, այլև իր ժանրի մեջ ներկայացված նմանօրինակ խաղերից լավագույնը:
Rome II-ը ոչ միայն կհիացնի խաղի հին երկրպագուներին, այլև կգրավի նորերին
Լինելով ստրատեգիա ժանրի լավագույն «Total War» սերիայի հեղինակը` «The Creative Assambly» ընկերությունը կարող էր թույլ տալ իրեն շեշտը դնել իր հին երկրպագուների, ինչպես նաև նոր, բայց պահանջկոտ գեյմերների պահանջմունքները բավարարելու վրա՝ անտեսելով թվայնացված շախմատի սկզբունքով աշխատող ստրատեգիաների սիրահարների պահանջմունքները: Սակայն այս անգամ ընկերությունը որոշել է ներգրավել նաև ոչ այդքան պահանջկոտ գեյմերներին, բայց այնպես, որ չտուժեն հին երկրպագուների շահերը:
Այդ իսկ պատճառով խաղի նախաբան կոմպանիայում ոչ այնքան ուշադրություն է հատկացվում գեյմփլեյին սովորեցնելուն, որքան պատմական հավաստիությունն ու ինտերակտիվությունն ապահովելուն: Խաղն այնպես է կառուցված, որ ուսուցումը կարող եք շարունակել դրա ողջ ընթացքում՝ լսելով խորհրդատուի խորհուրդները, իսկ անհրաժեշտության դեպքում ցանկացած պահի կարող եք խաղի հանրագիտարանում գտնել ինչպես գեյմփլեյի վերաբերյալ հարցերի պատասխանները, այնպես էլ տվյալ պատմական դրվագի, սուբյեկտի կամ օբյեկտի մասին հարուստ տեղեկություններ:
Բայց սա էլ դեռ ամենը չէ: Խաղի ընթացքում պարբերաբար կարող եք դիտել կարճ ուսուցողական հոլովակներ, որոնք կհեշտացնեն ուսուցման պրոցեսը: Միևնույն ժամանակ փորձառու խաղացողները կարող են ավելացնել խաղի բարդությունը և անգամ հանել ճակատամարտերը կանգնեցնելու հնարավորությունը, ինչպես նաև կարող են էականորեն բարձրացնել հակառակորդի հմտությունն ու ագրեսիվությունը:
Rome II-ը չի կախի խաղի կեսից
«Shogun II»-ը մի շարք թերություններ ուներ, որոնցից առանցքայինը կայանում էր դրա խիստ ծանր լինելու մեջ: Նույնիսկ հզորագույն համակարգիչները կախում էին, հատկապես, երբ խաղի կեսերում արդեն չափից ավելի շատ յունիթներ էին լինում: Այս առումով «Rome II»-ը ուղղակի հրաշք է: Այն նախագծվել է այնպես, որ կարող եք այն խաղալ անգամ այնպիսի հին համակարգիչներով, որոնցով դեռ խաղում էինք «Rome Total War»-ը: Տեխնիկական նվազագույն պահանջները կազմում են 2GB օպերատիվ հիշողություն և 512MB վիդեո քարտ: Խաղի փորձարկումը ցույց տվեց, որ անգամ այս պարամետրերով համակարգիչը նորմալ բացում է խաղը, իսկ էլ ավելի հզոր համակարգիչներով կարող եք աննկարագրելի հաճույք ստանալ խաղային պրոցեսից: Օրինակ` ճակատամարտերին կարող են մասնակցել 32,000, իսկ եթե գերհզոր խաղային համակարգչի մասին է խոսքը, ապա մինչև 64,000 յունիթ: Չխոսեմ այն բանի մասին, որ խաղի գրաֆիկան իրոք հիացնում է իր մանրամասնությամբ ու իրականությամբ:
Նետաձգությունը հիացնում է
Դարեր շարունակ հեռահար զենքը մեծ նվաճումներ է գրանցել, բայց եթե խոսում ենք խաղի բնութագրած ժամանակահատվածի մասին, ապա բնականաբար հրացանների մասին խոսք լինել չի կարող: Փոխարենը, հիացնում է հեռահար մարտը: Ճիշտն ասած` ես մի պահ զարմացա, թե այդ ինչպես են կարողանում քար նետող զինվորները 50 մետրի վրա հակառակորդին այդպիսի ճշգրտությամբ խոցել, և պատկերացրեք, թե որքան էր իմ զարմանքը, երբ փորձագետն ասաց, որ իրական կյանքում Հռոմի բանակի քար նետողները կարողանում էին հանգիստ 300 ոտնաչափի վրա խփել հակառակորդի գլխին: Որպեսզի խաղային պրոցեսը հնարավորինս մոտ լինի իրականությանը, «The Creative Assambly»-ն հատուկ թեստեր է իրականացրել, որտեղ պրոֆեսիոնալ պարսատիկավորները զբաղվել են 100 մետր հեռավորության վրա գտնվող մանեկենների քարկոծելով: Ընկերությունը համակարգչային տեխնիկայի շնորհիվ ֆիքսել է նրանց շարժումները և իմպլեմենտացրել դրանք խաղում: Բացի դրանից` տրվել է ևս մեկ խիստ հետաքրքիր լուծում՝ խաղային պրոցեսն է՛լ ավելի իրականին մոտ դարձնելու համար. երբ պարսատիկավոր զինվորների քարերը վերջանում են, նրանք սկսում են գետնից վերցնել քարեր և դրանցով շարունակել հեռահար մարտը:
«Ընկերական կրակը» այլևս բացառվում է
Շատերս ենք նյարդայնացել, երբ Հռոմի այլ սերիաները խաղալիս ճակատամարտի կիզակետում մեկ էլ նկատում էինք, որ մեր հեռահար զորքերը հաճախ այդքան չէին վնասում հակառակորդին, որքան մերձամարտի մեջ մտած մեր զորքերին: Այսուհետև խաղի հեղինակները որոշել են զերծ մնալ Ուիլյամ Ուոլլսին հաղթանակող անգլիական արքա Էդուարդ Երկարաոտի մտածելակերպից, ով, ինչպես հիշում եք, ճակատամարտերից մեկի ժամանակ հրամայեց նետաձիգներին կրակ բացել, երբ իր զորքերն ու Ուոլոսսի ապստամբները մերձամարտի մեջ էին, իսկ երբ նրան փորձեցին առարկել, նա հայտարարեց. «Սպառազինությունն ու սնունդը փող արժեն, իսկ մեռելներն անվճար են»:
Սա սակայն էականորեն փոխում է խաղի մարտավարությունը, որին մենք ծանոթ էինք նախկինում: Արդեն ավելի ուշադիր պետք է լինենք, թե երբ ենք մերձամարտի նետում մեր հետևակն ու ձիավորներին և որտեղ ենք տեղակայում նետաձիգներին ու հեռահար այլ յունիթներին, այլապես նրանք հրաժարվում են կրակ բացել, եթե իրենց թիրախում կարող են հայտնվել իրենց զինակիցները:
