Hetq.am-ը գրում է․
Սաթենիկը լրագրասեղանին է դնում ամուսնու՝ մայոր Գառնիկ Խաչատրյանի պատվոգրերն ու մեդալների վկայագրերը: 4-ամյա Մարկն ու Մարիան արագ վազում են սեղանի մոտ ու առանց իրար հերթ տալու սկսում հավաքել պատվոգրերը:
-Էս իմ պապան ա,- պատվոգրերից մեկը մո մոտ ու առանց իրար հերթ տալու սկսում հավաքել պատվոգրերը:տեցնելով մեզ՝ ասում է Մարկը: Քույրը ձգվում է սեղանի վրա, որպեսզի վերցնի անկյունում մնացած պատվոգիրը՝ «իմ պապան ա, իմ պապան ա»: Սաթենիկը լուռ հետեւում է երեխաներին:
-Ո՞ւր ա իմ պապան,- պատվոգրերը ձեռքերում պահելով՝ ասում է Մարիան:
-Նայի, պապան չի թողնում, որ թուրքը կրակի,- ասում է Մարկը, պատվոգրերից մեկի վրա նկարված տանկը ցույց տալով, ու հետո թղթերն ամուր գրկում: Քիչ անց լեգոներն է բերում: Դրանցով ավտովատ է սարքում ու դռան մոտ դարանակալելով՝ աջուձախ նայում, կրակում ու ասում, թե դիրքն արդեն իրենն է:
Սաթենիկը չի խոսում: Երեխաներին նայելով՝ ժպտում է: Ամեն գիշեր երեխաները հոր լուսանկարը համբուրում են, հետո գնում քնելու: Մայրը նրանց ասել է, որ հայրը հրեշտակ է դարձել: Մարիան՝ Մաշը, շատ է լացում: Սաթենիկն ասում է՝ լացում է ու ասում, որ միայն պապային է ուզում, ուրիշ ոչինչ: Իսկ ահա մեծ որդին՝ 11-ամյա Հուսիկը, ամեն բան հասկանում է: «Ինքը խեղդում ա իր մեջ իր էմոցիաները: Մի անգամ տարել եմ, որ մի րոպեով տեսնի (հոր հոգեհանգստի օրը- հեղ.) ու էլ չի եկել, ասեց՝ մամ, ես չեմ կարա գամ: Իր հետ շատ եմ խոսում, ուզում եմ, որ ինքնամփոփ չդառնա: Ասում է՝ մամ, ինձ մի ասա, որ պապան չկա, թող մոռանամ, որ չկա: Կորոնայի պատճառով Գառնիկին երեք ամիս չէինք տեսել, Մարտակերտում նորակոչիկներին էր վերապատրաստում: Ու հիմա Հուսիկին թվում է, թե հայրը դեռ էնտեղ է»,- նշում է 31-ամյա Սաթենիկ Եղիազարյանը:
Նոր Հաճընի մեկսենյականոց բնակարանում է բնակվում մայոր Գառնիկ Խաչատրյանի ընտանիքը՝ երեք երեխաներն ու կինը: Ծանոթներից մեկի բնակարանն է, որը ժամանակավոր են տրամադրել նրանց: Պատերազմի ժամանակ ամեն ինչ թողեցին Մատաղիսում ու եկան Հայաստան՝ այն հույսով, որ շուտով ամեն ինչ ավարտվելու է, եւ իրենք կրկին տուն են գնալու:
Սեպտեմբերի 27-ի վաղ առավոտյան մայոր Խաչատրյանը պատրաստվում էր զորամաս գնալ, ուժեղ պայթյունի ձայն էր լսվել, երեխաներն արդեն արթնացել էին: Սաթենիկն անհանգստացել էր, բայց ամուսինն ասել էր, որ պետք չէ վախենալ, մերոնք են կրակում՝ ի պատասխան թշնամու: Երկրորդ կրակոցից հետո տան պատուհանների ապակիները ջարդվել էին ու լցվել ներս: Գառնիկը գրկել էր երեխաներին ու վազելով իջեցրել ապաստարան: Սաթենիկը մնացել էր, որ հագուստ վերցներ երեխաների համար: Երբ Գառնիկը նկատել էր, որ կինը մնացել է վերեւում, բարձրացել էր տուն: Սաթենիկը, բացի երեխաների հագուստից, հասցրել էր նաեւ փաստաթղթերով մի թղթպանակ վերցնել, որը, հետո պարզվեց, ամուսնու պատվոգրերն էին: Սաթենիկն ասում է՝ հետաքրքիր պատահականություն էր, որ հենց դա ձեռքի տակ հայտնվեց: Նկուղում մոտ 30 երեխա էր հավաքվել, բոլորը՝ գիշերազգեստներով: Սաթենիկն իր վերցրած հագուստը բաժանել էր նաեւ նրանց:
«Մենք արդեն հասկանում էինք, որ պատերազմ է: Կրակոցից զգում ես, որ թիրախավորել են ոչ թե պոստերը, այլ խաղաղ բնակիչներին: Հրետանին էր աշխատում: Մեզ վրա կրակում էին, որ սպաների ուշադրությունը շեղեին»,- ասում է Սաթենիկը: 7 ժամ տեւած հրետակոծությունից հետո կարողացել էին նկուղից դուրս գալ, մեքենա նստել ու հասնել Հայաստան: Բնակիչների մի մասը Ստեփանակերտ էր գնացել: Շենքից միայն մի հղի կին էր վիրավորվել թեւից: Ստեփանակերտում ծննդաբերել էր, երեխայի անունն էլ Մոնթե էին դրել:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
