Դավաճանին տված վերջնաժամկետն ավարտվեց։
Ես հույս ունեի, որ դավաճանը կհեռանա ու բոլորիս ինքնասիրությունն ու արժանապատվությունը վերջնական ոտնակոխ չի անի։ Բայց, ինչքան հասկանում եմ, սա առանց արյուն թափելու չի ուզում գնա։
«Ադրբեջանի հերոսի» սիրտը Երևանի փողոցներում հայի արյուն ա ուզում տեսնի։
Ուրեմն լսի՝ քեզ ինչ եմ ասում, արա՛։ Էս պատերազմը տարավ շատերին, բայց ծնեց տղեքի, որ ոչ մի բանից էլ չեն վախենում, ու թույլ չեն տա քո նման ալիևի կոշիկները լիզած դավաճանին հայի արյուն թափել։ Ինչքան պետք էր, արդեն թափել ենք պատերազմի դաշտում, ախպերներ ու ընկերներ ենք կորցրել ու քո թեթև ձեռքով հայրենիք ենք կորցրել։ Գիտեմ՝ քո համար մեկ ա, բայց մեր համար՝ չէ։ Ու դրա համար կարվի, ինչ պետք ա։
Դու գնալու ես, ու մենք թույլ չենք տալու, որ քո նմանը մեզ բոլորիս ալիևի կոշիկ լիզող սարքի։
Ես միանում եմ ժողովրդի պահանջին։
Դու գնալու ես։
