Նախկինում առանց վերջույթների ծնված մարդկանց միայն մեկ ուղի էր սպասվում կյանքում՝ կրկեսը: Թեպետև հիմա դա այլևս այդպես չէ, չնայած տեխնոլոգիական առաջընթացին` նման մարդկանց կյանքը խիստ բարդ է: Այս նյութը կարդացող առողջ մարդիկ թող հետևություններ անեն, թե հաճախ ինչ անիմաստ են վատնում իրենց թանկարժեք ժամանակն ու առողջությունը, իսկ առողջական խնդիրներ ու հաշմանդամություն ունեցող ընթերցողները թող չկորցնեն իրենց հավատը սեփական ուժերի նկատմամբ ու շարունակեն պայքարել մարդկային երջանկության համար:
Այս գենետիկական շեղումը գիտության մեջ կոչում են tetraamelia, որը նշանակում է վերջույթների բացակայություն:
- Ծնողներիս դեռ մինչ ծնվելս գիտեին, որ իմ 4 վերջույթներից երեքը չեն լինելու, բայց նրանք չվարանեցին ու ինձ կյանք շնորհեցին: Դա ուղղակի հրաշք է, որ Աստված թույլ տվեց ինձ, որպեսզի այդ մեծ նվերը՝ կյանքը, ես ուրիշին պարգևեմ, - ասում է 24-ամյա դանիուհի Մելեկը:
Նա չունի ոտքեր և աջ ձեռք, բայց նա երեխա է ունեցել և այժմ որդու դաստիարակությամբ է զբաղված:
«Մեհմեթն աշխատում է, իսկ ես երեխայի մասին եմ հոգ տանում ու ճաշեր եմ պատրաստում: Միակ բանը, որ հիմա չեմ կարողանում ինքնուրույն անել, Սեմիին լողացնելն է, որովհետև դժվար է նրան պահելը», - կիսվում է Մելեկը:
Իր ապագա ամուսնու հետ Մելեկին ծանոթացրել են նրանց ընդհանուր ընկերները:
- Ես քիչ ընկերուհիներ չեմ ունեցել, - պատմում է Մեհմեթը, - բայց ոչ մեկին այդքան չեմ սիրել, որքան Մելեկին եմ սիրում: Ինձ շատերն են խորհուրդ տվել լքել նրան, բայց ես պատրաստ եմ սպանել նման բան ասողին:
Վենդին ծնվել է առանց ձեռքերի ու ոտքերի, որովհետև նրա մայրը ինչ-որ չթույլատրված դեղեր է ընդունելիս եղել հիվանդ ժամանակ: Նա սովորական դպրոց է հաճախել, որտեղ գրել է բերանի օգնությամբ: Նրա առաջին ընկերը ի հայտ է եկել, երբ նա 13 տարեկան է եղել:
Վենդին ժամանակի ընթացքում չհանձնվեց և անգամ մեքենա վարել սովորեց, որի ղեկավարման վահանակը հարմարեցված էր հատուկ իր համար:
Այժմ 31-ամյա Վենդին ապրում է Լոս Անջելեսում՝ իր ամուսին Էնթոնու և երկու երեխաների հետ: Ավագ որդին՝ Կեյլինքը, 6 տարեկան է, իսկ կրտսերը՝ Ջերեմին, 8 ամսական է: Իր ողջ կյանքի ընթացքում Վենդին հավատացել է և շարունակում է հավատալ, որ իր հաշմանդամությունը չի կարող խանգարել երազանքների ի կատար ածմանը:
Տեղաշարժվելու համար Վենդին օգտագործում է իր ուսն ու իրանի ստորին հատվածը: Նա նաև ունի էլեկտրական շարժասայլակ, որի կառավարման վահանակը հարմարեցված է նրա ուսի մակարդակին: 
Այս փոքրիկ պերուուհու անունը Յովանա Յումբո Ռիուս է, և նա ծնվել է հազվագյուտ հանդիպող տետրա-ամելիա գենետիկ մուտացիայով, որն, ինչպես արեն նշեցի, նշանակում է առանց վերջույթների: Նրա ծնողներն ապրում են պերուական մի աղքատ գյուղում:
Շնորհիվ նրա, որ այս աղջնակի պատմությունը ցուցադրվեց հեռուստատեսությամբ, երեխային հիմա հետազոտում են մայրաքաղաք Լիմայի ամենաառաջատար բժիշկները, և այժմ նա գտնվում է Լիմասյի ադապտացիայի բժշկական կենտրոնում:
Չնայած իր հիվանդությանը` աղջիկը շատ կենսուրախ է և ժպտերես: Նա սիրում է նկարել մատիտներով՝ դրանք այտով ուսին սեղմելով: Նա խաղում է խաղալիքներով և կարողանում է ուտել գդալով: Շատ ճկուն մեջք ու վիզ ունի և կարողանում է բավականին արագ տեղաշարժվել: Բժիշկները պատրաստվում են բարդ վիրահատություն անել և աղջկա մարմնին կցել բիոգենետիկ ձեռք, որը աղջիկը կկառավարի իր կրծքամկաններով:
Ամեն առողջ երեխա չէ, որ կարողանում է յուրացնել երաժշտական գործիքներ, իսկ 14-ամյա Վերանիկա Լազարևային է դա հաջողվել, չնայած նրան, որ նա ծնվել է առանց ոտքերի ու ձեռքերի:
Նա ինքնուրույն կարողանում է միացնել իր երաժշտական գործիքը և նվագակցելով ինքն իրեն քնքուշ ձայնով երգեր է կատարում: Զբաղվում է սոլֆեջիոյով, իսկ նոտաները գրի է առնում գրիչը բերանում պահած: Ռոււսական թերթերը շատ են պատմել այս աղջկա մասին:
Վերոնիկան ապրում էր «Երեխայի տանը» և մեկ անգամ Ամանորի նախաշեմին նամակ գրեց Ձմեռ պապուն և խնդրեց, որպեսզի ինքն ապրի մի ընտանիքում, որտեղ իրեն կսիրեն: Եվ պատկերացրեք, նրա երազանքն իրականացավ:
Պատահաբար տեսնելով Վերանիկայի նկարը թերթերից մեկում` նրա մայրը, ով այդ պահի դրությամբ արդեն երկրորդ անգամ էր ամուսնացել և տղա էր ունեցել, միանգամից ճանաչեց իր դստերը: Վերանիկային նա թողել էր ծննդատանը՝ հետևելով բժիշկների հորդորներին, ովքեր վստահ էին, որ երեխան չի ապրի: Մայրը միանգամից գնացել էր «Երեխայի տուն», որպեսզի գրկի իր աղջկան և այլևս երբեք բաց չթողնի նրան:
Ռոզմարին ծնվել էր ծանր գենետիկական հիվանդությամբ՝ հիպոպլազիայով: Աղջկա ոտքերը խիստ դեֆորմացված էին և ոչինչ չէին զգում, թաթերը տարբեր կողմեր էին ուղղված: Նրա ոտքերը կարող էին կառչել ինչ-որ տեղից, կամ Ռոզմարին կարող էր անզգուշությամբ այրել կամ ճղել դրանք՝ չզգալով ոչ մի ցավ: Երբ աղջիկը դարձավ երկու տարեկան, նրա մայրը որոշեց ռիսկի չդիմել և աղջկա ոտքերն ամպուտացնել: Դրանից հետո միայն կիսամարդ Ռոզիի մոտ սկսվեց հարաբերականորեն նորմալ կյանք:
«Պատկերացրեք Բարբի տիկնիկ, որի ոտքերը պոկել են: Այդ կլինեմ ես՝ գրեթե նորմալ, ուղղակի մի քիչ ավելի կարճ, - սիրում է կատակել իր մասին Ռոզմարին: - Իմ ծնողները ճիշտ որոշում են կայացրել ժամանակին, որովհետև ես չեմ կարող իմ կյանքը պատկերացնել շարժասայլակի մեջ, ուստի ես ուրախ եմ, որ իմ անպիտան ոտքերը ամպուտացրել են: Ինձ հիմա արդեն հարմար է քայլել ձեռքերի վրա, նույնքան հարմար, ինչքան առողջ մարդկանց համար՝ ոտքերով»:
Դպրոցական տարիքում նրան ստիպում էին արհեստական ոտքերի վրա տեղաշարժվել, և այդ ժամանակները նա սարսափով է հիշում.
«Դպրոցը պարզապես մի մղձավանջ էր ինձ համար: Նրանք ուզում էին, որպեսզի բոլորը մի ստանդարտի լինեին ու չտարբերվեին ու ստիպում էին ինձ արհեստական ոտքերից օգտվել: Դա պարզապես սարսափելի էր»:
Հիմա Ռոզմարին տեղաշաժվում է ձեռքերի և սքեյբորդի օգնությամբ:
«9-րդ դասարանում իմ համբերությունը հատեց, և ես որոշեցի լինել այն, ինչ կամ: Ես սքեյթով ժամանեցի դպրոց, մագլցեցի աթոռի վրա, իսկ այդ միջոցին բոլոր աշակերտները պլշած ինձ էին նայում, իսկ ես խիստ հպարտ էի ինձանով, որ վերջապես համարձակվել էի անել այդ քայլը»:
Իր ապագա ամուսնու հետ Ռոզմարին ծանոթացել է աշխատավայրում: Դեյվն աշխատում էր ավտոպահեստամասերի խանութում, իսկ Ռոզին՝ ավտոսերվիսում: Սկզբում նրանք շփվում էին միայն հեռախոսով, կատակում էին և անգամ ֆլիրտ էին անում: Դեյվը շատ դուր եկավ Ռոուզին, և նրանք սկզբում սկսեցին ընկերություն անել: Իհարկե, Ռոուզի համար Դեյվն ավելին էր, քան ուղղակի ընկեր, բայց նա առաջին քայլն անել չէր կարող: Պատմությունն ուրախ զարգացում ունեցավ. Դեյվն ինքն արեց առաջին քայլը և ոչ թե ինչ-որ բանալ քայլ արեց, այլ իր ձեռքն ու սիրտն առաջարկեց հեռուստատեսության եթերից:
Նիկոլաս Վույնիչը լույս աշխարհ եկավ ավստրալիական Մելբուրն քաղաքում հաստատված սերբ գաղթականների ընտանիքում: Նրա հայրը հոգևորական էր, իսկ մայրը՝ բուժքույր: Սկզբում Նիկոլասի մայրը չէր կարողանում իրեն ստիպել խեղված մարմնով որդուն գիրկն առնել. «Ես չէի կարողանում պատկերացնել ինձ, թե ինչպես եմ երեխային տուն տանելու, ի՞նչ եմ անելու նրա հետ, ինչպե՞ս եմ հոգ տանելու», - հիշում է Դուշկա Վույչիչը:
Նիկն ունի թաթի մնացորդ հիշեցնող գոյացություն այնտեղ, որտեղ պետք է լիներ նրա ձախ ոտքը: Որքան էլ զարմանալի հնչի, բայց այդ ելուստի հաշվին, նա սովորեց քայլել ու լողալ, սքեյթ քշել, համակարգչով խաղալ ու գրել: Նրա ծնողները հասան նրան, որ իրենց որդուն թույլ տվեցին ուսանել սովորական դպրոցում:
Սկզբում Նիկի մոտ թուլության պահեր էին լինում: 8 տարեկանում նա անգամ փորձեց խեղդել ինքն իրեն լոգարանում: Նա խնդրեց մորն իրեն դնել լոգարանի մեջ, և երբ նա գնաց, շրջվեց փորի վրա, բայց ինչպես ինքն է հետագայում խոստովանել, քանի որ շատ բարդ էր այդ դիրքով մնալ մինչև վերջ, նրա մոտ ոչինչ չստացվեց:
19 տարեկանում Նիկը սկսեց ուսումնասիրել ֆինանսական պլանավորում՝ տեղական համալսարաններից մեկում: Հետո նա սկսեց գիրք գրել իր կյանքի մասին՝ րոպեում 43 բառ արագությամբ: Հիմա նա սիրում է ձկնորսությամբ զբավել, գոլֆ խաղալ ու սերֆինգով զբաղվել:
«Ես ամեն առավոտ չեմ ժպիտը դեմքիս արթնանում: Երբեմն մեջքս է ցավում, երբեմն մեկ այլ ուրիշ խանգարող բան կա, բայց իմ սկզբունքների ուժն էլ հենց նրանում է, որ դրանք ինձ մեծ ուժ են տալիս, որպեսզի ես դանդաղ, բայց անկասելիորեն առաջ շարժվեմ այս կյանքում»:
Տարին տասը ամիս նա ճանապարհին է, իսկ երկու ամիս՝ տանը: Նա եղել է 2 տասնյակից ավել երկրներում, նրա ելույթները լսել է ավելի քան երեք միլիոն մարդ՝ դպրոցներում, ծերանոցներում և բանտերում: Լինում են անգամ այնպիսի ելույթներ, երբ Նիկը բազմահազարանոց մարզադաշտեր է իրեն լսել ցանկացող մարդկանցով լցնում: Եվ այսպես, նա ելույթ է ունենում տարին 250 անգամ, իսկ ամեն շաբաթ ստանում է ևս 300 ելույթների առաջարկ: Նա դարձել է պրոֆեսիոնալ հռետոր:
2012 թվականի փետրվարի 12-ին Նիկ Վույչիչն ամուսնացավ Կանաէ Միահարեի հետ:
«Անցած տարի ես հանդիպեցի մարդկանց, ովքեր երեխա էին ունեցել, ով ծնվել էր առանց վերջույթների: Բժիշկներն ասել էին. «Նա կլինի բույսի պես իր ողջ կյանքի ընթացքում՝ չի կարողանա քայլել, սովորել, ոչինչ չի կարողանա»: Եվ ահա, նրանք իմացել էին իմ մասին և հանդիպել էին հետս. նրանք անձամբ էին հանդիպել մի մարդու, ով ուներ նույն խնդիրը, ինչ իրենց երեխան, և նրանց մոտ հույս էր ծնվել»:
«Կյանքում այնպես է լինում, երբ դուք սայթաքում եք, և թվում է, թե ոտքի կանգնելու ուժ չի մնացել: Այդ ժամանակ դուք սկսում եք մտածել, թե արդյո՞ք հույս դեռ կա... Ինձ մոտ չկան ո՛չ ոտքեր, ո՛չ ձեռքեր, և եթե ես փորձեի, թեկուզ հարյոււր անգամ փորձեի, միևնույն է, ոտքի չէի կարողանալ կանգնել: Բայց ամեն պարտությունից հետո ես չեմ հուսալքվում և փորձում եմ էլի ու էլի: Ես ուզում եմ, որ մարդիկ իմանան, որ անհաջողությունը դեռ չի նշանակում վերջ: Կարևորն այն է, թե ինչպես դուք կհատեք վերջնագիծը, և եթե դուք ուզում եք ուժեղ լինել, ապա դուք ձեր մեջ միշտ էլ այդ ուժը կգտնեք ոտքի կանգնելու, թեկուզ այսպես»: Այս ասելով` նա հենում է ճակատը գետնին, օգնում է իրեն ուսերով և «կանգնում է», իսկ դահլիճում գտնվող կանայք սկսում են լացել:
Faith-ը (Հավատ) երկու ոտքերի վրա քայլող շուն է: Այս շունը ծնվել էր առանց դիմացի երկու թաթերի, բայց ժամանակի ընթացքում յուրացրել էր երկու ոտքերի վրա քայլելը:
Հիմա Ֆեյթն այցելում է մանկատներ և հիվանդանոցներ, որպեսզի իր օրինակով ոգեշնչի մարդկանց, ովքեր առանց վերջույթների են: 
