1908 թ.-ին Բրայթոնի փոքրիկ հիվանդանոցում լույս աշխարհ եկան փոքրիկ երկվորյակներ՝ իրար կպած հետույքով և ազդրերով: Նրանց մայրը՝ խեղճ մատուցողուհի Քեյթ Սկիները, շատ երիտասարդ էր և աշխատում էր պանդոկում: Նրա հղիությունը պլանավորված չէր, սիրեցյալն անհետացավ, հենց իմացավ հղիության մասին:

Քեյթը նախատեսում էր երեխաներին դաստիարակել միայնակ, բայց երկվորյակների լույս աշխարհ գալը և նրանց տեսքը ցնցող էին երիտասարդ կնոջ համար: Միակ մարդը, ով աջակցում էր նրան, նրա անմիջական «ղեկավարն» էր՝ պանդոկի սեփականատեր Մերի Հիլթոնը: Այնուամենայնիվ, նրա համակրանքը (ինչպես հետո պարզվեց) թելադրված էր ոչ թե աշխատող կնոջ և նրա երեխաների հանդեպ խղճահարությամբ, այլ ձեռնարկատիրությամբ և հարստացման ծարավով:

Տիկին Հիլթոնը դարձավ աղջիկների խնամակալը և նրանց տվեց իր ազգանունը: Հենց աղջիկները հասունացան, նրանց սկսեցին երաժշտություն ու պար սովորեցնել, երեք տարեկանից սկսած նրանք ելույթ էին ունենում տոնավաճառներում և համերգներում: Հետաքրքրությունը երիտասարդ կատարողների հանդեպ հսկայական էր, հաճախ մարդիկ գալիս էին նայելու քույրերի արտաքին տեսքին: Աղջիկները ջերմեռանդորեն երգում էին և ուրախ պարում, քանի որ հակառակ դեպքում նրանք տանը կպատժվեին. խնամակալները խստորեն պատժում էին Դեյզիին և Վիոլետային ցանկացած խախտման համար:

Ժամանակն անցնում էր, քույրերը վերածվում էին հմայիչ աղջիկների, մարդիկ խումբ-խումբ գալիս էին իրենց ներկայացումներին: Վերջապես նրանք ուժ գտան և ազատվեցին խնամակալներից, որոնք վերցրին իրենց վաստակած գրեթե ողջ գումարը: Աղջիկները դատարանի միջոցով ազատվեցին իրենց «բարերարներից» և ստացան զգալի նյութական փոխհատուցում և ազատություն:


Նրանք բացեցին իրենց սեփական վոդևիլը (զավեշտախաղ) և վերջապես սկսեցին անել այն, ինչ ուզում էին: Միմյանցից գաղտնի քույրերը երազում էին ընտանիքի ու երեխաների մասին: Նրանք տղամարդկանց պակաս չունեին, բայց ոչ ոք չէր շտապում լուրջ հարաբերություններ սկսել, բացի այդ՝ ոչ ոք ամուսնության առաջարկ չէր անում: Քույրերը սիրային կապ են ունեցել։ Լուրեր են պտտվում, իբր նրանցից մեկը նույնիսկ երեխա է լույս աշխարհ բերել, և նրան որդեգրել են:

Դեյզին ու Վիոլետան սովոր չէին իրենց ինչ-որ բանից զրկելուն, բայց ժամանակի ընթացքում նրանց խնայողությունները վերջացան: Զավեշտախաղի ժամանակն անցել էր, և ինչ-որ կերպ ծայրը ծայրին հասցնելու համար նրանք բացեցին հացաբուլկեղենի փոքրիկ խանութ: Բիզնեսը սնանկացավ, իսկ քույրերը սկսեցին աշխատել որպես հոթ-դոգի վաճառողուհիներ:


Իրենց կյանքի վերջին տարիները նրանք ապրում էին փոքրիկ բնակարանում և ոչ մի ավելորդ բան իրենց թույլ չէին տալիս: Այնուամենայնիվ, նրանք փորձեցին նույն տեսքը ունենալ, ինչ նախկին օրերին, ամեն օր հարդարում էին իրենց մազերը և շպարվում էին:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել