Ուրեմն, երկիրը սովի մատնելուց եւ մթության մեջ թաղելուց հետո, այն պահին, երբ Քելբաջարը նվաճելու համար մարդիկ հսկայածավալ գործողություններ են մշակում, սարսափելի մարտեր են տալիս, հսկայական կորուստներ են ունենում, երիտասարդներ են զոհվում՝ սա հանգիստ Երեւանից գալիս է, սիգարետը բեյնին տնկած կանգնում է ու իլյիչյան ժպիտով ասում է, որ էդ Քելբաջարը պիտի հանձնեք։ Հենց էդպես՝ հանձնեք։
1998-ին վերջնականորեն որոշում է մնացած տարածքներն էլ հանձնել, ինչի պատճառով հեռացվում է իշխանությունից։
Հետո 2008-ին գալիս է, ութ ամիս խառնակություններ է կազմակերպում, ահասարսուռ ատելություն սերմանում, մարդկանց թշնամացնում, վերջում էլ տասը մարդու կյանք տանում ու գնում քնում։
Այս ամեն ինչը հենց այսպես էլ մնում է պատմության մեջ։ Ժամանակն այնպիսի բան է, որ եթե անգամ հիմա դեռեւս կգտնվեն մի քանի անուղեղներ, որ սրան կպաշտպանեն ու սասեն «Ըտենց չի էղել»՝ մեկ է, չանցած եւս երեք չորս տարի՝ պատմությունն ու սերունդները հիշելու են միայն վերեւի տողերը։
Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/vahramsahakian/posts/10224182172443876
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
