Դեռ 1970-ականներին հանրահայտ Nestle-ն սուրճով ուզում էր մտնել ճապոնական շուկա, իսկ ճապոնացիները չգիտեին էլ, թե սուրճն ինչ է ու Nestle-ն ձախովում է, ապրանքը չի վաճառվում։
Դիմում են ֆրանսիացի հոգեվերլուծաբանի (Կլոտեր Ռապայ), որ օգնի, գրավել ճապոնական շուկան։
Մասնագետը հետազոտություններ է անում ու պարզում, որ սուրճի հետ կապված հիշողություններ չունեն ճապոնացիները, ոչ մի ասոցիացիա չի առաջացնում իրենց մոտ սուրճը։ Խմում են ու էմոցիոնալ որևէ կապվածություն չունեն այդ ապրանքի հետ։
Հետազոտությունից հետո Nestle-ն մարքեթինգային մեծ ներդրումների փոխարեն երկարաժամկետ խաղադրույք է անում։
Սկսում են սուրճի համով մանկական կոնֆետներ վաճառել Ճապոնիայում։ Այդ ձևով սկսում են բարի հիշողություններ ձևավորել ապագա գնորդների մոտ։ Կոնֆետները սիրվում են ճապոնացի երեխաների ու դեռահասների կողմից։
Մեծերն էլ սկսում են հետաքրքրվել, թե այդ ինչ նոր կոնֆետ է հայտնվել, իրենք էլ են փորձում։
Մի քանի տարի անց Nestle-ն նորից փորձ է անում սուրճով մտնել ճապոնական շուկա։ Էս անգամ ամեն ինչ ավելի հաջող։ Իսկ հիմա Ճապոնիայի առաջատար բրենդներից է։ Տարեկան 500 միլիոն տոննա սուրճ են սպառում։
