Խալաթի հետ կապված կրքերը երբ կարծես թե աստիճանաբար հանդարտվում են, և մարդկային ու ազգային վիրավորված արժանապատվությանը զուգահեռ պետք է որ գլուխ բարձրացնի առողջ տրամաբանությունը, Անդերսենի հանրահայտ հեքիաթի մանկան պես հարց տանք ինքներս մեզ՝ ՀՀ քաղաքացի Հրաչիկ Հարությունյանն իր որդու շիրմին քար գցելու համար ինչո՞ւ է թողել հայրենի ապահով Հայաստանն ու մեկնել ռուսաստաններ՝ գումար վաստակելու։ Եվ, ընդհանրապես, ինչո՞ւ հազարավոր ՀՀ քաղաքացիներ այսօր ռուսաստաններում և այլուր են փող վաստակում՝ Հայաստանում իրենց ընտանիքը պահելու համար։
Ինչո՞ւ ապահով Հայաստանում մարդկանց մի փոքրիկ խումբ տիրացել է գրեթե ողջ ազգային հարստությանը, իսկ երկրի բնակչության հիմնական խնդիրը դարձել է «հացի խնդիրը»։ Լիցկաները, վարդանիկները, նեմեցները, լֆիկները և մյուս, մեղմ ասած, արմատապտուղներն ազգին մատուցած ո՞ր ծառայությունների համար ու ինչպե՞ս են հսկայական կարողության տեր դարձել, երբ երկրում ծաղկում է մուրացկանությունը, բնակչության մի ստվար զանգված զրկված է գոյատևելու տարրական իրավունքից։ Ու մի հարց էլ, վերջին երկտասնամյակում Հայոց երկրից ո՞ւր է գոլորշիացել շուրջ 1-1.5 միլիոն մարդ...
Նորանոր չարիք ծնող չարիքի արմատները պիտի հատել ու բողոքել ոչ թե և ոչ միայն ՀՀ քաղաքացուն մեր «ռազմավարական դաշնակցի» կողմից կնոջ խալաթ հագցնելուց կամ մեր թշնամուն մեզ ոչնչացնելու համար զենք վաճառելուց, այլ նրանից, որ Անկախ Հայաստանում քաղաքացիները արդեն քանի՜ տարի է նույն «խալաթավորի» կարգավիճակում են...
