Iravunk.com-ը գրում է.
ՙԻրավունքը՚ շարունակում է ներկայացնել ՙՈսկե ծիրան՚ կինոփառատոնի շրջանակներում ադրբեջանական, թուրքական եւ սեռական փոքրամասնությունների մասին, ցուցադրվող ֆիլմերի մասին հայ կինոգործիչների կարծիքը: Կինոռեժիսոր ԱՐՇԱԿ ԶԱՔԱՐՅԱՆԸ դեմ է, որ Հայաստանում բավական չէ ցուցադրվում են ադրբեջանական ու թուրքական ֆիլմեր, մի բան էլ մեծարվում ու հատուկ մրցանակ է տրվում:
-Ես միշտ չեմ սիրել մեր մի տեսակ քծնելու սովորությունը, չի սազում դա մեզ, մենք չպիտի առաջինն անենք դա: Մի թուրք, որ հանկարծակի ասի` թե ես հայ սիրում եմ, քիչ է մնում մինչեւ գետին խոնարհվենք այդ թուրքի առաջ: Միջազգային փառատոն է, ես հասկանում եմ, բայց մրցանակ տալ այդ ադրբեջանական ֆիլմին` ինձ թվում է, որ արդեն չափն անցնել էր: Չեմ կարծում, որ չկային հայկական ֆիլմեր կամ էլ ուրիշ երկրների ֆիլմեր, որոնք ավելի լավը չէին: Ժյուրիի հատուկ մրցանակը ինձ վրդովեցրեց, ոչ թե` այդ ֆիլմի մասնակցությունը: Որովհետեւ ես գիտեմ` ինչ ադրբեջանական ֆիլմ էլ գար` տալու էին մրցանակ, այ, դա է ցավալի:
- Դուք դիտել եք այդ ֆիլմը:
- Ոչ, հատված եմ նայել, ինչ-որ դագաղագործ է, եւ ճիշտն ասած` չեմ էլ պատրաստվում նայել, չի էլ հետաքրքրում: Այսօր կոնկրետ այդ հարցով չեմ ուզում լարեմ ուղեղս, որ տեսնեմ այդ ինչ է: Համոզված եմ` մեր փառատոներից փորձ ունենալով, հանկարծ չմտածեք իմ ֆիլմի մասին եմ ասում, իմ ֆիլմը` ՙԿինը՚, նույնիսկ մրցույթին մասնակցելու չէր արժանացել` կարճամետրաժ ֆիլմերի ծրագրում, դրա համար չեմ ուզում ասել, որ մեր փառատոները այսպես կամ այնպես են: Բայց հենց լսեցի ադրբեջանական ֆիլմ է եկել, ինձ շատերը հարցրին, թե ինչպե±ս եք վերաբերվում դրան, ես ասացի, որ միջազգային փառատոն է, երեւի, հնարավոր չի ասել` մի մասնակցեք, հատկապես, եթե քաղաքական ֆիլմ չէ: Բայց Աստված չանի, բռնեն ու մրցանակ տան պարզապես մրցանակ տալու համար, որ ասեն աշխարհին` տեսեք` մենք ինչ բարի ենք, քաղաքակիրթ ենք: Կոպիտ պիտի ասեմ` դրան հետեւ մտնել են ասում, բոլորը այդպես են ընդունում, նույն իրենք` թուրքերը:
ՙՏՎԵՔ ՄԵԶ ՁԵՐ ՇՈՐԵՐԸ ՏԱՆԵՆՔ ՎԱՃԱՌԵՆՔ, ԴՈՒՔ ԷԼ ԱՅՍ ՓՈՂԸ ՏԱՐԵՔ`
ՄԵՐ ԵՐԵԽԵՔԻՆ ՍՊԱՆԵՔ՚
- Իսկ հայ-թուրքական պլատֆորմի մասին ինչ կասեք:
- Տեսել եք, երեւի, իմ 3 րոպեանոց ՙԲոյկոտ՚ ֆիլմը, որը հենց այդ հարցի պատասխանն է, թե ես ինչպես եմ վերաբերվում ընդհանրապես հայ-թուրքական հարաբերություններին: Նախ ասեմ, որ չի կարող լինել հայ-թուրքական հարաբերություն, քանի որ Թուրքիան արդեն տասնամյակից ավելի է` 1994-թ.-ից, սահմանը փակել է մեր առաջ: Իսկ մենք նույն քծնանքով գնում ենք Վրաստանով Թուրքիա ու ասում. ՙՏվեք մեզ ձեր շորերը տանենք վաճառենք, դուք էլ այս փողը տարեք մեր երեխեքին սպանեք՚: Ինչպե±ս կարող ենք որեւէ հարաբերության մասին խոսել: Ճիշտ է, ինձ շատ հայեր մեղադրեցին այդ ֆիլմը նկարելուց հետո, ասելով, որ գիտեք ինչ կա, մարդիկ ընտանիք են պահում, տուն են պահում` Թուրքիայի հետ առեւտուր անելով: Իսկ ես ասում եմ` Թուրքիան ձեր երեսին փակել է դարպասները, ամոթ ձեզ, որ դրանից հետո գնում եք: Թող սահմանը բաց լիներ` ես այդքան էլ դեմ չէի լինի: Չնայած, էլի դեմ կլինեի, քանի դեռ նա օգնում է Ադրբեջանին, քանի դեռ նա Թուրքիա է կոչվում, որովհետեւ իմ պապերը, իմ նախապապերը... ես ո±նց կարող եմ մոռանալ` ինչի միջով են անցել: Ես, երեւի, վատն եմ, բայց չեմ կարողանում ընդունել. թուրքն ինչ ուզում է անի, լավ բան էլ անի` ես չեմ կարողանում ասել, թե լավ են արել, որովհետեւ դրանով չի լվացվում այն արյունը, որը դեռ չի չորացել:
- ՙՈսկե ծիրանի՚ շրջանակներում ցուցադրվեցին նաեւ սեռական փոքրամասնություններին վերաբերող, մասնավորապես` տրանսվիստիտի մասին` ֆիլմ հենց տիկնիկային թատրոնում: Այդ ֆիլմը չե±ք տեսել:
- Ոչ, չեմ տեսել, ցավոք, հիվանդ էի ու ՙՈսկե ծիրանին՚ համարյա թե չեմ մասնակցել:
- Իսկ այդ երեւույթի մասին ի±նչ կասեք:
- Այդ երեւույթին իմ վերաբերմունքը գիտեք, ես շատ կտրուկ դեմ եմ այդ երեւույթին: Երեկ երեխաներիս տարել էի պիցցերիա, այնտեղ եկան երկու տրանսվիստիտներ` շատ լկտի պահվածքով: Այդ տրանսվիստիտները ահավոր լկտի են իրենց պահում եւ բացահայտ ուզում են, որ դու իրենց վրա ուշադրություն դարձնես, ուզում են, որ երեխաներն էլ իրենց վրա ուշադրություն դարձնեն: Փառք Աստծո, որ անվտանգությունն այդ լկտիներին դուրս շպրտեց: Ինչու ենք ախր գնում ու ուզում դրսից ներս բերենք միայն ամենավատ բաները: Ասենք` Եվրոպայում բացի սեռական փոքրամասնություններից կամ հայ-թուրք-ադրբեջանական հարաբերություններից, ուրիշ բան չունենք անելու: Հենց այդ երկու բանն ունենք ու վե±րջ: Սոված ՙսատկում՚ է մեր ժողովուրդը, մենք ընկել ենք տրանսվիստիտների համար ուզում ենք ինչ-որ օրենք հանենք: Ես դեմ եմ, իհարկե, իմ հարցազրույցներից մեկում ասել եմ, որ բեյսբոլի փայտով կլուծեմ տրանսվիստիտների հարցերը: Եթե ես լինեմ լուծողը, պիտի դրանց ծնկները ջարդվի, եթե ինձ եք հարցնում: Թող ասեն կոպիտ եմ, ես այդպես եմ մտածում: Գիտեք ինչ կա, եթե նրանք այդպիսին են ծնվել, թող հանգիստ վեր ընկնեն իրենց տները, զբաղվեն այլասերությամբ, միգուցե, ինձ դա չհետաքրքրի, բայց եթե այն պրոպագանդվում է, իսկ ֆիլմը պրոպագանդել է, ֆիլմին մրցանակ տալը պրոպագանդել է, այդ ժամանակ հոգով, սրտով, իմ էությամբ դրան դեմ եմ:
ԼԻԼԻԹ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ
