Հրաչյա Հարությունյանի հետ կապված դժբախտությունը ամենիս հետ կարող էր պատահել. Նա իսկապես դժբախտ մարդ է` առաջին հերթին դժբախտ ծնող, ով իր որդու շիրիմը սարքելու համար ստիպված արտագնա աշխատանքի է գնացել: Այս դեպքը տասնյակ հազարավոր հայերի հուզեց, և այսօր հայությունը իր նյութական և բարոյական աջակցությունն է ցուցաբերում հայ ազատամարտիկի ընտանիքին. այդպես էլ պետք է լիներ.
Ցավը նրանում է, որ ողբերգության այս ֆոնին պետոյակերպ տականքներ են հայտ գալիս, որ իրենց էժանագին ծամածռություններով ինքնահաստատման փորձեր են դեռ անում` այլոց դժբախտությունը շահարկելով: Նման ստոր ստահակների պակաս կարծես չի զգացվում: Նրանց պատիժը կարող է լինել ուղղակի հասարակական արհամարհանքը, մեկուսացումը ամեն մի հանրային շփումից. պետք է բոյկոտել այդ ստահակի հաղորդումները, որպեսզի իր մեյմունություններով չկարողանա էժանագին հեղինակություն ձեռք բերելու հավակնություններ ցուցաբերի....Պետոների նմանների տեղը չէ մեր հասարակությունը. պետք ազատվել նման թափթփուկներից....
