Կանգնել եմ ահա պայթյունավտանգ մի սիրո դիմաց,
Ահ կա պայթյունի, բայց չկա սիրուց փախչելու բնազդ,
Սիրել եմ, հաճախ, սիրվել հազվադեպ,
Սիրվել եմ ստով, ապրել բնազդով:
Պայթյունավտանգ սեր չեմ ունեցել,
Երբ թե պայթում է, հոգու մեջ միայն,
Պայթում է ինչպես կպայթի հյուլեն,
Սերս կոչելով սեր ատոմային,
Պայթյունավտանգ ու վտանգավոր:
Եվ սերս, գիտեմ, կպայթի մի օր
Ինչպես պայթում է բողբոջը գարնան,
Կյանքը սիրելու անհագ ցանկությամբ:
Կպայթի ինչպես արևն է պայթում ,
Ամեն-ամեն օր մարդկային ցեղին լույս տալու համար:
Կպայթի ինչպես ամպրոպն է պայթում,
Լիցքերի ահեղ մի հանդիպումից,
Լիցքերը մենք ենք…
Ոչ բացասկան, ոչ էլ դրական,
Այլ երրորդ բևեռ…
Սիրո մի բևեռ, որ չունի անուն,
Պայթում է ամեն շշուկից նույնիսկ,
Անզգույշ մի խոսքից, նույնիսկ հայացքից:
Պայթում է նույնիսկ ծածուկ երազից:
Բացում է հոգուդ մեղքերը բոլոր,
Մատնում է սրտիս կրքերը բոլոր,
Պայթյուն է դառնում մի ատոմային,
Եվ մերկ ջերմության փոխակերպումից վերածվում լույսի:
Բայց ոչ մեզ համար,
Մենք չունենք կարիք …
Մենք միշտ խավարի սիրտն ենք որոնել,
Փնտրել լռության չգրված նոտան,
Որ այնտեղ պայթենք:
Արև տանք նրանց, ով չունի արև,
Եվ երգ տանք նրանց, ով ձայնն է կորցրել:
Սակայն սիրելիս մենք չունենք արև,
Մեր սիրո հիմնը մահն է միշտ երգել:
Տվել ենք արև, և ազատության երգին մեղեդի…
Կանգնել եմ ահա պայթյունավտանգ մի սիրո դիմաց,
Եվ  թե պայթյունը սեր է սփռելու համայն աշխարհում, բայց ոչ մեր սրտում,
Իզուր է պայթում, զի ամեն պայթյուն խոլ պատերազմի խորհրդանիշն է,
Մեր պատերազմում հաղթող չի լինի, քանզի ես քեզ եմ խնայում լույսով,

Եվ դու ես ինձ միշտ փարատում հույսով…

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել