Հուր կայծակ է ճայթքում ահեղ, 
Մութ երկնքից ամպամած, 
Նաիրյան արևի լույսն է մարել, 
Ախր հոգին էր քո փոթորկված: 
Քամին է ահա՛ սուլում խելագառ, 
Անդնդախորշ կիրճերից մեր հով: 
Սասանում է ժայռ ու անտառ, 
Ախր սիրտն էր քո խռով: 
Անձրև է լալիս երկինքը մռայլ, 
Դառը առուներ ստեղծելով նա հորդ: 
Քշո՜ւմ-տանո՜ւմ է ծիլ ու ծաղիկ, 
Ախր աչքերն էին քո արցունքոդ: 
Հե՜յ, դիցուհի՛, լսի՛ր իմ ձայն, 
Որ կանչում է քեզ հեռվից: 
Քո ժպիտի մի ջերմ շողով, 
Արև կախիր երկնքից: 
Զույգ աչքերիդ փայլով անմար, 
Լո՛ւjս տուր խավար այս կյանքին: 
Հրե սրտիցդ բոցեր տուր ինձ, 
Որ ամոքի ցուրտ իմ հոգին: 
Ծիծաղիր քաղցր ձայնով լիաթոք, 
Խինդով արբեցրու կյանքն ամենքի: 
Վառ գույներ տուր դաշտ ու հովին, 
Բույր պարգևիր ծլին ու ծաղկին:  

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել