Ինձ մի կին զանգահարեց և ասաց, որ ամուսինս ուրիշ ընտանիք և որդի ունի․․․

Այսօր մի շատ հուզիչ պատմություն ենք ներկայացնում սիրո, դավաճանության, բարության ու ներողամտության մասին․․․

Իմ անունը Անահիտ է, ամուսինս Դավիթն է, մենք շատ ամուր ընտանիք ունենք, երկու դուստր, մեր հայրիկի խելքը գնում է իր աղջիկների համար, նա նրանց երես է տալիս, իսկ նրանք էլ ավելի շատ հոր հետ են կիսվում, քան իմ։

Ես շատ եմ սիրում ամուսնուս, իսկ նա՝ ինձ, բայց ես սկսել եմ նկատել, որ նա վերջին ժամանակներս ինչ-որ բանով շատ անհանգստացած է, նյարդային է դարձել, երբեմն նույնիսկ բղավում է երեխաների վրա։

Ես չէի կարողանում հասկանալ, թե որն է պատճառը, և երբ ես հարցրի ամուսնուս, նա պատասխանեց ինձ.
– Ես մեծ խնդիրներ ունեմ աշխատավայրում։

Ես հանդարտվեցի:

Սակայն ժամանակն անցնում էր, իսկ տան մթնոլորտը չէր փոխվում, և ես որոշեցի լրջորեն խոսել ամուսնուս հետ։ Հենց այդ պահին հեռախոսը զանգեց, և մի կին ասաց ինձ.

- Գիտե՞ք, որ ձեր ամուսինն այլ ընտանիք ունի։ Նա մեկ որդի ունի՝ Արթուրը:

Կինը կախեց լսափողը։

Ես չէի կարողանում հավատալ, որ ամուսինս ինձ դավաճանել է, ես չէի դիմանում, թե երբ է նա վերադառնալու աշխատանքից, և երբ նա տուն մտավ, ես ուղղակիորեն հարցրեցի.

- Սիրելիս, իսկ ո՞վ է Արթուրը։

Ամուսինս այս հարցից անակնկալի եկավ, բայց նա սկսեց ինչ-որ բան խոսել, որը ես չէի կարողանում հասկանալ։ Եվ այդ ժամանակ ես ասացի, որ եթե հենց հիմա նա չպատմի ողջ ճշմարտությունը, ես ինքս ամեն բան կիմանամ։

Այդ ժամանակ ամուսինս ասաց, որ երեք տարի առաջ հիմնարկում սիրավեպ է ունեցել երիտասարդ մի աղջկա հետ։ Նա հղիացել է, սակայն ամուսինս պահանջել է, որ նա ազատվի երեխայից, քանի որ չէր պատրաստվում թողնել իր ընտանիքը։ Սակայն աղջիկը որոշել է ամուսնուս կապել իրեն երեխայի միջոցով։

Նա տղա է ունեցել, սակայն այդպես էլ նրա համար լավ մայր չի դարձել, իսկ ամուսինս չէր ցանկանում, որ իր երեխան որբ լինի։

Ես չէի կարողանում հավատալ, որ այս ամենը մեր ընտանիքում էր տեղի ունենում։

Ես ներեցի ամուսնուս, քանի որ շատ էի սիրում նրան և գիտեի, որ նա էլ ինձ էր սիրում։

Մի անգամ ես հանդիպեցի ընկերուհիներիցս մեկին, որը մանկատանն էր աշխատում։ Մենք որոշեցինք սրճարան մտնել և այնտեղ ես տեսա ամուսնուս մի փոքրիկ տղայի հետ նստած, որը մոտ 5 տարեկան կլիներ։ Ես հասկացա, որ դա ամուսնուս որդին էր։

Իսկ ընկերուհիս ասաց ինձ․

- Այ տես, ծնողները ողջ են, իսկ երեխան՝ որբ։ Մայրն ամուսնացել ու գնացել է՝ հրաժարվելով երեխայից, իսկ հայրն էլ ընտանիք ունի, և ստացվում է, որ երեխան որբ է։

Մենք ընկերուհուս հետ մի քիչ նստեցինք, հետո նա գնաց։ Ես վեր կացա, մոտեցա ամուսնուս ու հարցրի․

- Իմ սիրելի տղամարդիկ, ժամանակը չէ՞ միասին տուն գնալու։

Արթուրը ինձ վրա նայեց, և ես նրա աչքերում վախ տեսա, իսկ երբ ես ժպտացի, նա լաց եղավ, վազեց մոտս, փաթաթվեց և ասաց․

- Մայրիկ, ես գիտեի, որ դու ինձ տուն կտանես մի օր։
Ես գրկեցի տղային և հասկացա, որ նրան այլևս ոչ ոքի չեմ տա։

Ամուսնուս հետ մենք նրան որդեգրեցինք, և հիմա մենք երեք երեխա ունենք, իսկ քույրերն էլ Արթուրին շատ սիրեցին։ Այս երեխան հիմա աշխարհի ամենաերջանիկ երեխան է։

Ես հանդիպեցի Արթուրի տատիկի հետ, և նա ինձ պատմեց, որ աղջիկը երբեք էլ չի սիրել ամուսնուս, իսկ Արթուրին ատել է։

Հիմա մեր տղան ծնողներ ունի, որոնք իրեն շատ են սիրում։

Շատ տարիներ են անցել, աղջիկներս ամուսնացել են, մեր որդին բժշկական համալսարանն է ավարտում, և մենք հպարտանում ենք մեր երեխաներով։

Ես կարծում եմ, որ ճիշտ վարվեցի, որ ամուսնուս այլ կնոջից ունեցած որդին ընտանիք ձեռք բերեց, որը նրան անկեղծ սիրում է։

Երեխաները չեն կարող որբ լինել, քանի դեռ ծնողները ողջ են․ դա մեծ մեղք է։