Ազգային ժողովը լսումներ է անում ու «բերման է ենթարկել» Հյուսիսային պողոտա-Կասկադ ծրագրով բացառիկ գերակա հանրային շահ ճանաչելու որոշման արդյունքում «տուժածներին»։ Ելույթ ունեցողներից մեկի մասին արդեն իրավապաշտպան Ռուբեն Մելիքյանը գրեց՝ որպես շարքային կլյաուզնիկի ու զրպարտչի։
Էն, որ խորհրդարանի ամբիոնից զրպարտիչ ելույթների պակաս չկա, դա սովորական բան է, այլևս ծանր չենք տանում թիվ մեկ քաղաքական ամբիոնի ինքնահեղինակազրկումը։
Իսկ ո՞րն է խնդիրը։
Իշխանությունն ամեն տեղ փորփրում է, որպեսզի հանցանշան հավաքի Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ։ Ու ստացվում է, որ Հյուսիսային պողոտան կառուցելու գաղափարը հղացողներին ու իրագործողներին այսօր մեղադրում են մայրաքաղաքի ամենասիրուն անկյուններից մեկը կառուցելու համար։ Իսկական զավեշտ է, նույնությամբ Գյումրին վերակառուցելու համար էլ երկրորդ նախագահին զրկեցին պատվավոր քաղաքացու կոչումից։
Փաստը մնում է փաստ, որ Երևանի բոլոր փողոցներից հատկապես Հյուսիսային պողոտայում երեկոյան զբոսնել չի լինում մարդաշատության պատճառով։ Այնտեղ երեկոյան մշտապես լիքն են, խցանումներ, իրար գլխի հավաքված են մարդիկ՝ զբոսաշրջիկներ, հայաստանցիներ, տարբեր կերպ գումար աշխատողներ։ Այնտեղ են տեղակայված զվարճանքի և սպասարկման բազմաթիվ օբյեկտեներ, Հայաստան եկող պաշտոնատար հյուրերին և պարզապես հյուրերին մայրաքաղաքում անպայման տանում ենք Հյուիսային պողոտա։ Անգամ քաղաքապետարանն իր ամանորյա տաղավարները հենց այստեղ է դնում։ Այս իշխանության այդքան սիրած «Քաղաքացու օրը» կամ տարբեր առիթներով միաժամանակ մի քանի բեմ են սարքում․․․
Իսկ ինչո՞ւ է այս ամենը։ Որովհետև շատերը հիշողություն չունեն, շատերը՝ խոսելու համարձակություն, իսկ ոմանք էլ ուղղակի էշ են, վաղուցվանից ու անդառնալի։
Ինչպես ասում են, չմեռնեմ, սաղ մնամ ու տեսնեմ՝ էս իշխանության օրոք ինչ է կառուցվում։ Նրանք դեռ միայն քանդում են։
