Ամեն անգամ, երբ ինչ-որ տեսանելի իրադարձություն է տեղի ունենում, իմ շատ սիրելի ֆեյսբուքահայերը սկսում են իրար ուտել, հետո մի մասը սկսում է քննադատել իրար ուտողներին՝ ակամայից թեմայի մեջ մտնելով... Մարդիկ ունենՔ (այո, բոլորը մերն են), որ անկախ նրանից, թե ինչ իրադարձություն կլինի, սազն առած պատրաստ սպասում են իրենց հայտնի երգերը երգելուն... Նաև ունենք այդ երգերին ստանդարտ պատասխաններ ունեցողներ... Ու էս ամենը շատ կարճ է տևում, որովհետև հաջորդ «իրադարձային ալիքը» արագ մոռացության է մատնում նախորդը... Ես ոչ ոքի չեմ քննադատում սրանով, առավել ևս չեմ էլ մեղադրում, իրա բոլոր ծայրահեղություններով հանդերձ սիրում եմ մեր օնլայն միջավայրը ու ոչ թե նրա համար, որ մենք հզոր ենք, մենք՝ հայերս, վերջն ենք, ֆլան-ֆստան, այլ պարզապես սա մենք ենք... Ես տեսնում եմ այստեղ զիլ անհատների, վառ դեմքերի, որոնք միմյանց թուլացնում են հանրության աչքերում շարունակական անպտուղ պայքարով... Մեր փոքրիկ երկրի միջավայրը բավական քիչ է միջին վիճակագրական հայի ամբիցիաների բավարարման համար՝ անկախ նրանից, թե ինքնաարտահայտման հարթակը օնլայն է, թե իրական... Մերոնցից շատերը հոյակապ լիդերներ կլինեին այլ միջավայրերում, ու շատերը արդեն իսկ են... Բոլորս միասին որպես մեկ սուբյեկտ հզոր չենք, քանզի ամեն հզոր սուբյեկտ ունի մեծ թվով լուզերներ ու քիչ թվով լիդերներ... Պետական կառավարման ստանդարտ մոդելները մեր էթնոսի համար չեն, մեզ յուրահատուկ մոդել է հարկավոր... Մենք պետք է լիդերներ թողարկենք ամբողջ աշխարհի համար...
