Պատերազմի եւ պատերազմի միջեւ. նոր տարբերակ

Yerkir.am-ը գրում է. 

Պաշտպանությամբ կարող ես չպարտվել, սակայն հաղթել կարող ես հարձակմամբ միայն

                                                                                                                                                                                                                                                          Սուն Ցզի

Ներածություն

 ՀՀ պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանը վերջերս հրապարակեց իր տեսլականը բանակի ապագայի վերաբերյալ: Մեր իրողության մեջ սա նոր երևույթ էր, երբ նախարարը հրապարակում է երկարաժամկետ ծրագիր` դոկտրինալ ուղղություններով: Փաստաթղթի ուսումնասիրությունից հստակ երևում է, որ այդքան կարճ տեքստի մեջ ներառված են զինված ուժերի զարգացման բոլոր հարցերն ու ուղղությունները: Տեքստում հստակ աչքի է ընկնում, որ չափորոշիչներն ու մոտեցումները առաջադեմ են ու մարդակենտրոն: Սա այն ամենակարևորն է, որ միշտ պակասել է մեր բանակին, որը ժառանգել է խորհրդային, ասիական մոդելը: Նախարարի ուղերձում հատկապես աչք է զարնում պարտականության, պարտքի և առաքելության գաղափարների տարբերության ներդրումը: Եթե դա, իրոք, ներդրվի մեր բանակում, եթե, իրոք, մեր սպան սովորի այդ գաղափարին և դա սովորեցնի նաև մեր զինծառայողին, զինվորին, ապա մենք կունենանք այլ բանակ:

Կան նաև այլ հետաքրքիր և կարևոր կետեր, սակայն  հատկապես ուշագրավ էր նախարարի այն գաղափարը, որով պետք է հեռու գնալ ստատիկ, մեռյալ պաշտպանությունից: Նախարարը օգտագործել է ճկուն պաշտպանությունը, որը ենթադրում է, որ բնագծերը կարող են փոխվել, որ ավելի քան քսան տարի նույն խրամատում նստած հայ զինվորը, պետք է առաջ գնալու մասին նաև մտածի: Այս տեսանկյունից սա չափազանց կարևոր է` մենք պետք է մտածենք նախ հարձակման մասին, առաջ գնալու մասին: Այսօր չափազանց կարևոր բաներ են փոխվել մեր հակամարտության մեջ: Այսօր կողմերն այնքան զենք ու զինամթերք են կուտակել, որ չափազանց կարևոր է դարձել առաջին հարվածի էֆեկտը: Ստացվում է այնպես, որ ով առաջինը հարվածի, կարող է հաղթել կամ մեծ հաշվով մեծ առավելություն ստանալ:

Ապրիլյան պատերազմից առաջ և հատկապես հետո Ադրբեջանը շարունակում է ավելացնել իր սպառազինությունն ու ռազմական տեխնիկան: Առանձնահատուկ ուշադրություն է դարձվում հարձակողական զինատեսակներին` հրետանային միջոցներ, հատկապես` հեռահար միջոցներ, ինքնագնաց հրետանի, հարվածային ԱԹՍ-ներ և այլն: Սույն թվականի հունիսի 11-ին Ադրբեջանը ցուցադրեց նոր` չին-բելառուսական «Պոլոնեզ» ռեակտիվ համազարկի կայանքը և իսրայելական «ԼՈՌԱ»  օպերատիվ մարտավարական հրթիռները: Այս միջոցներով, որոնց պետք է գումարել նաև «Սմերչ»-ների մեծ քանակը և «Քասիրգա»-ների որոշակի քանակը, Ադրբեջանը սպառազինությունների մրցավազքում ստանում է նոր առավելություն: Սա ուղղակի սիմետրիկ և ուղիղ մրցավազք է, որը դժվար չէր կանխատեսելը: Վերջերս տեղեկություններ եղան այն մասին, որ Ադրբեջանը ձեռք է բերում ռուսական հարձակողական նոր տեսակի զրահատեխնիկա` «БМПТ  Терминатор-2», որը կարող է լրացնել ադրբեջանական հարձակողական հզոր զրահախմբերին:

Բոլոր այս միջոցները զուտ հարձակողական են, ավելին` դրանք նախատեսված են կոնկրետ պաշտպանական բնագծերը ճեղքելու համար: Ապրիլից հետո Ադրբեջանը ընտրել է մեր պաշտպանության գոտին զրահատեխնիկայով և խիտ հրետանահրանետային կրակով ճեղքելու մոդելը: Հենց այդ սցենարներով էլ կատարվում են զորավարժությունները, ընդ որում` դա կարող է լինել ճեղքում միաժամանակ մի քանի տեղամասերում, կարող է դասական մեկ` գլխավոր հարվածի ուղղություն չլինել: Մի քանի ուղղություններում հրետանահրանետային խիտ կրակի տակ, խիտ զրահամիջոցներով ճեղքման փորձերին զուգահեռ` ադրբեջանական ԶՈւ-ն կարող է փորձել կիրառել նաև մարտավարական օդային դեսանտ:

Պատմության մեջ քիչ են այն դեպքերը, երբ հակամարտության երկու կողմերը ռազմականացման այնպիսի մակարդակի են հասել, երբ առաջին հարվածը դառնում է միակ լուծումը: Մենք հստակորեն մոտենում ենք այնպիսի վտանգավոր մի սահմանի, երբ կողմերից որն առաջինը կարողանա հասցնել անակնկալ ու մասսայական հարված, դիմացինին կարող է պատճառել կործանարար կորուստներ: Մենք երբեք չենք կարող նրանցից ավելի շատ հրթիռներ ունենալ, այն դեպքում երբ նրանց ռազմավարական նշանակետերի քանակը մեզանից շատ է լինելու: Այսինքն` մենք ավելի քիչ հրթիռներով ավելի շատ ադրբեջանական թիրախների պետք է հարվածենք, իսկ նրանք ավելի շատ հրթիռներով` մեր ավելի քիչ թիրախներին, ինչը նշանակում է, որ այս ճանապարհը, ըստ էության, ձեռնտու է Ադրբեջանին:

Այս իրավիճակում իրավաչափ հարց է առաջանում` հայկական զինված ուժերը շարունակեն պաշտպանվե՞լ` զուգահեռ իրականացնելով սպառազինման նոր նախագծեր, թե՞ պետք է փորձեն գտնել այլ` ասիմետրիկ լուծումներ:

Խնդրի էությունը

Ռազմական գիտությունը մշտապես պայքարի մեջ է պատերազմելու երկու ձևերի` հարձակո՞ւմ, թե՞ պաշտպանություն, նախընտրության հարցում: Ռազմական գիտության դասականները կասեն, որ սրանք մշտապես իրար հետ փոխկապակցված են, և չկա մեկի առավելությունը մյուսի նկատմամբ, որ առանց մեկի մյուսը չի լինում, որ միայն հարձակմամբ անգամ հաղթել չի կարելի, իսկ միայն պաշտպանությամբ` առավել ևս: Եվ բոլորն էլ իրավացի են այստեղ: Սակայն ամեն ինչ ավելի շատ որոշում է հենց իրավիճակը, ռազմավարական ու օպերատիվ իրավիճակը, անգամ` մարտավարական իրավիճակը կոնկրետ գործողությունների ժամանակ:

Պատերազմների պատմությունը ապացուցել է, որ ռազմի գործը զարգացրել են հարձակվողները, առաջին քայլը կամ, որ ավելի ճիշտ է ասելը, նախաձեռնությունը միշտ նրանց ձեռքում է: Նրանք են որոշում հարձակվել, նոր մեթոդներ են մշակում ու հաղթում, իսկ պաշտպանությունը նրա համար է, որ կես քայլ ուշացած միշտ փորձի նոր ելքեր ու լուծումներ գտնելի հարձակման դեմ: Հարձակվողը միշտ մի քայլ առաջ է, և պաշտպանվողը երբեք չի կարող, զուտ դիմադրելով, հաղթել: Դարերով եղել է պատերազմելու երկու մոդել` ՋԱԽՋԱԽՈՒՄ կամ ՀՅՈՒԾՈՒՄ: Այլ լուծումներ դեռ մարդկությանը հայտնի չեն: Իհարկե, ամեն ինչ որոշել է ռազմավարությունը, կամ, պարզ ասած, ռեսուրսներն ու դրանց օգտագործման հմտության արվեստը: Եթե ինչ-որ մեկն ունի անսահմանափակ կամ դիմացինից անգամներ մեծ ռեսուրսներ ու հատկապես նաև դրանք օգտագործելու լավ ավանդույթներ, ապա այդ կողմը ավելի հավանական է, որ կընտրի հյուծման ռազմավարությունը: Ռեսուրսներ ունեցողը, անգամ` ոչ լավ կառավարման մշակույթի դեպքում, կնախընտրի այս ճանապարհը, քանի որ այլ ելք ուղղակի չի ունենա: Եթե մյուսն ունի ավելի սակավ ռեսուրսներ, ապա կամա, թե ակամա կնախընտրի ջախջախման մոդելը, որն այլ կերպ ռազմական գործում անվանում էին մեկ, գլխավոր ճակատամարտի պատերազմ: Իհարկե, հենց մեկ ճակատամարտով պատերազմները անցյալում են, սակայն մոտեցումն այնքան էլ չի փոխվել:

Ջախջախումը ավելի սակավաթիվների, սակայն ավելի պատրաստվածների ճանապարհն է: Ժամանակի ընթացքում կյանքը սուղ միջոցներ ունեցողներին եթե չի կործանում, ապա սովորեցնում է լինել ավելի հաշվենկատ, ավելի որակյալ, ավելի պատրաստակամ: Բազում պատմական օրինակներից զատ` այս օրինաչափությունը մենք տեսել ենք նաև Արցախյան պատերազմում: Ջախջախման մոդելի կրողները ունեն ավելի կոմպակտ ստորաբաժանումներ ու զորամիավորումներ, ավելի արագաշարժ զորքեր, ավելի ճկուն կառավարման համակարգ և այլն: Հենց այս պատրաստակամներն էլ, որպես կանոն, զարգացնում են գիտությունը, այդ թվում` նաև ռազմական գիտությունը: Հենց նրանք էլ լինում են հարձակման ու նվաճումների անգերազանցելիները:

Եթե հին աշխարհից ու միջնադարից շատ օրինակներ չբերեմ, բավական է միայն նշել մի քանի օրինակ` Մակեդոնացի, Հաննիբալ, Նապոլեոն և այլն: Նրանք վարում էին բացառապես հարձակողական պատերազմներ: Իհարկե, հակադարձողները կասեն, որ Հռոմը, մոնղոլներն ու արաբներն էլ են եղել հարձակվողներ, սակայն` մեծ միջոցներով, բայց հարցն այստեղ ժամանակն է: Վերջիններս իրենց նվաճումներն արել են տասնյակ ու անգամ հարյուր տարիներով, իսկ առաջինները մեկ տասնամյակից էլ քիչ ժամանակում:

Նապոլեոնյան դարաշրջանից հետո ռազմական ասպարեզ իջած գերմանական ռազմական համակարգը ուղղակի որակյալ սակավաքանակության լավագույն դրսևորումների ոսկե օրինակ է: Այն, ըստ էության, իրեն հավասարը չուներ փոքր քանակով ու արագության մեջ: Երկու համաշխարհայիններում գերմանական ռազմական մեքենան տապալվեց միայն 6-8 անգամ գերազանցող ուժերի հյուծման կռվում: Այնպիսի կռվում, երբ նրան ստիպեցին երկարաժամկետ մտնել խրամատ: Խրամատը փոքր, շարժունակ ու արհեստավարժ բանակների համար դառնում է գերեզման:

20-րդ դարի ընթացքում, ռազմական ավանդույթների առումով, գերմանական օրինակը ունեցավ հիանալի կրկնություններ` հատկապես` ճապոնական և իսրայելական բանակների օրինակով: Երկու դեպքում էլ սակավ ռեսուրսներով երկրներն ուղղակի անհաղթահարելի են իրենց հարևան, մրցակիցների համար, որոնք ունեն ավելի մեծ ռեսուրսներ: Երկու դեպքում էլ նրանք անհասանելի էին մրցակիցների համար, քանի դեռ գործում էին արագագործ հարձակման մեջ: Հենց մտան խրամատ, մի դեպքում եղավ պարտություն, մյուս դեպքում պարտությունից հնարավոր եղավ խուսափել` կրկին անցնելով շարժունակ գործողությունների:

Դժվար չէ նկատել, թե մեր դեպքում, ով է ավելի սուղ միջոցներովը, ով է ավելի մեծ միջոցների տիրապետում, և ով է ավելի շատ որակին անդրադառնում: Մեզ համար ևս կենսական է որակապես մշտապես լինել մի քանի քայլ առաջ:

Պատմական օրինակները

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո աշխարհում տեղի ունեցած պատերազմներում գրեթե միշտ ավելի սակավ, սակայն ավելի կոմպակտ, ավելի արհեստավարժ ու ավելի կազմակերպված բանակները գրեթե միշտ հաղթանակ են տարել դասական կամ, այլ կերպ ասած, կոնվենցիոնալ պատերազմներում: Լավագույն օրինակները չին-վիետնական, արաբա-իսրայելական, ֆոլկլենդյան և իրաքյան պատերազմներն են: Սակայն ռազմարվեստի տեսանկյունից մեզ համար նշանակալի են հատկապես արաբա-իսրայելական պատերազմները: Այս պատերազմները ուսանելի են մեզ համար, քանի որ ընթացել են ուժերի անհավասար պայմաններում և ռազմավարական ու օպերատիվ իրավիճակներով շատ նման են մեր իրավիճակին: 1947-1949թթ. և 1956-1957թթ. պատերազմներում պարտություններից  հետո արաբական աշխարհը, հատկապես` Եգիպտոսն ու Սիրիան անթաքույց զինվում էին ու հայտարարում, որ մի օր ուղղակի աշխարհի երեսից ջնջելու են Իսրայելը: Սպառազինվում էին շնորհիվ ԽՍՀՄ-ի անսահման օգնության: 1967թ. դրությամբ այդ օգնության շնորհիվ ուժերի հարաբերակցությունը հասել էր 1:6-7` հօգուտ արաբների:

Իսրայելական բանակը, փաստորեն չսպասելով, որ ուժերի հարաբերակցությունը հասնի կրիտիկականի, նախահարձակ եղավ և անակնկալ գործողություններով կարողացավ չեզոքացնել վտանգը:

Մինչև պատերազմը իսրայելական բանակը փորձեց վերազինվել ժամանակակից զենքերով, սակայն դա չէր հաջողվել մինչև վերջ: Բանակում հաշվվում էր 275.000 մարդ, մոտավորապես 800 տանկ, 280 ինքնաթիռ, որոնցից միայն 90-ը կործանիչ էին (72-ը ժամանակակից կործանիչ էին, իսկ մնացածը` հիմնականում հին կործանիչների հիման վրա ձևափոխված ռմբակոծիչներ)[1], 26 մարտական նավ, սակայն այդ ուժերը 3-4 անգամ զիջում էին եգիպտական ուժերին: Եգիպտոսն ու Սիրիան ամեն կերպ զինվում էին ու հայտա­րարում, որ սա ուղղված է Իսրայելի դեմ, և իրենք պարտության են մատնելու հրեական պետությանը:

Իսրայելը նախատեսում էր օդուժի, զրահատանկային ու մեքենայացված զորքերի մի քանի զանգվա­ծային հարվածներով 3-4 օրում վճռական արդյունքների հասնել: Հունիսի 5-ին` Իսրայելի ժամանակով ժամը 07:45-ին, հնչեցին քաղաքացիական պաշտպանության ահա­զանգերը, Իսրայելի օդուժն սկսեց «Ֆոկուս» գործողությունը:

Եգիպտական ուժերը Սինայում բաղկացած էին  7 դիվիզիայից` 4 տանկային, 2 հետևակային և 1 մո­տոհետևակային: Ընդհանուր` Եգիպտոսը Սինայում ուներ մոտավորապես 100.000 զորք և 900-950 տանկ` թիկունքից պաշտպանված 1100 տանկով և այլ զրահամիջոցներով ու 1000 հրետանային միջոցներով[2]: Սա, խորհրդային օպերատիվ արվեստի կանոններով, երկշարակազմ դասավորություն էր, որտեղ մեքենայացված զրահապատ միավորումները մարտավարական խորության վրա ապա­հովում էին դինամիկ պաշտպանություն և հակագրոհելու հնարավորություն, մինչդեռ հետևակային ստո­րա­բաժանումները մասնակցում էին պաշտպանական առաջին շերտի մարտերին:

Իսրայելի զորքերը, որոնք կենտրոնացած էին Եգիպտոսի հետ սահմանին, ընդգրկում էին 6 տան­կային խմբավորում, 1 հետևակային խումբ, 1 մոտոհետևակային միավորում, 3 պարաշյուտիստ-դեսան­տա­յինների խումբ: Այս խմբերը հավասար էին բրիգադների, ընդհանուր առմամբ` 70.000 զինծառայող և 700 տանկ, որոնք ընդգրկված էին 3 դիվիզիայում: Պատերազմի նախորդ գիշերը նրանք ծածուկ կուտակվել էին սահմանին` քողարկելով իրենց և պահպանելով ռադիոլռություն:

Ռազմագործողության մտահղացումն էր` անակնկալի բերելով եգիպտական ուժերին և´ ժամանակի (հարձակումը ճշտորեն պետք է համապատասխաներ Իսրայելի օդուժի հարձակմանը եգիպտական օդա­նա­­վակայանների վրա), և´ տեղանքի (հարձակվելով Սինայի հյուսիսային և կենտրոնական ուղեգծերով` հա­կառակ Եգիպտոսի` 1956թ. պատերազմի կրկնության ակնկալիքների, երբ Իսրայելի պաշտպանական ուժե­րը հարձակվել էին կենտրոնական և հարավային ուղղություններով), և´ մեթոդի (օգտագործելով համակցված ուժերի թևային ու շրջանցող հարվածները) առումներով` զարգացնել շեշտակի հարձակում դեպի Սինայի խորքը:

Ամենահյուսիսային իսրայելական ստորաբաժանումը, որը բաղկացած էր 3 խմբավորումից և ղեկա­վարվում էր Իսրայելի ամենանշանավոր հրամանատարներից մեկի` գեներալ-մայոր Իսրայել Թալի կող­մից, հատեց սահմանը երկու կետից`  հակադիր Նահալ Օզին և Խան Յունիսից հարավ: Նրանք սրընթաց  առաջացան` չդադարեցնելով կրակը` նպատակ ունենալով առավելագույնս օգտվել անակնկալ հարվածի արդ­յունքից: Թալի զորքերը գրոհեցին «Ռաֆահ Գեփը»` յոթ մղոնանոց տարածություն, որն ընդգրկում է երեք երթուղիներից ամենակարճը` Սինայի միջով դեպի Էլ Քանթարահ, Էլ Շարքիյյա և Սուեզի ջրանցք: Եգիպտացիները տարածքում ունեին 4 գնդերին հավասար ստորաբաժանում` պաշտպանված ականադաշ­տե­րով, գետնատնակներով, ստորգետնյա բունկերներով, թաքնված զենքերի կրակակետերով և խրամատ­ներով: Երթուղու երկու կողմերի տարածությունները անանցանելի էին: Իսրայելի ծրագիրն էր հարվածել եգիպտացիներին  կենտրոնացված զրահատեխնիկայով ընտրված վայրերում[3]:

Թալի առաջխաղացումը ղեկավարվում էր գնդապետ Շմուել Գոնենի ենթակայության տակ գտնվող  7-րդ խառը զրահախումբը: Այս խմբի համար Իսրայելի նախատեսած ծրագիրն էր հյուսիսից խորա­մանկելով ներխուժել Խան Յունիս: 60-րդ զրահավոր խմբավորումը, գնդապետ Մենաչեմ Ավիրամի ղեկա­վարությամբ, պետք է ներխուժեր հարավից: Երկու խմբավորումները պետք է միանային և շրջապատեին Խան Յունիսը, մինչդեռ պարաշյուտիստները պետք է գրավեին Ռաֆահ Գոնեն` բեկումնալից գրոհը վստա­հելով խմբավորման` ընդամենը մեկ գումարտակի[4]:

Ի սկզբանե առաջխաղացումը հանդիպեց չնչին դիմադրության, քանզի եգիպտական հրամանատա­րու­թյունը եզրակացրել էր, թե դա գլխավոր հարձակման համար նախատեսված դիվերսիա էր: Ինչևէ, երբ Գոնենի ղեկավարած գումարտակն առաջացավ, անսպասելիորեն հայտնվեց ուժգին կրակի տակ և ծանր կորուստներ կրեց: Կռվում ներգրավվեց նաև երկրորդ գումարտակը, որը, սակայն, նույնպես ճնշվեց: Իսկ այդ ժամանակ 60-րդ խմբավորումը թաղվեց ավազներում, նույն ժամանակ պարաշյուտիստները խնդիրներ ունեցան ավա­զա­թմբերի միջև կողմնորոշվելու հարցում: Իսրայելցիները շարունակեցին հարձակումը և, չնայած ծանր կորուստներին, մաքրեցին եգիպտական դիրքերն ու հասան Խան Յունիսի երկաթուղու հանգույց ավելի քիչ, քան չորս ժամում[5]:

Այնուհետև Գոնենի խմբավորումը զույգ շարասյուներով առաջացավ ինը մղոն դեպի Ռաֆահ: Հենց Ռա­ֆահը շրջանցվեց, և իսրայելցիները գրոհեցին ութ մղոն դեպի հարավ-արևմուտք գտնվող Շեյխ Զուվեյ­դը, որը պաշտպանվում էր երկու խմբավորման կողմից: Թեև եգիպտացիները զիջում էին քանակով և սպառազինությամբ, նրանք խրամատավորվեցին և քողարկվեցին: Իսրայելցիները հետ շպրտվե­ցին եգիտական կատաղի դիմադրությունից և  ստիպված եղան օդային ու հրետանային օգնություն կանչել, որպեսզի հնարավոր դարձնեն իրենց առաջատար տարրերի շարժը: Շատ եգիպտացիներ լքեցին իրենց դիրքերը այն բանից հետո, երբ նրանց հրամանատարները և անձնակազմից ևս մի քանիսը զոհվեցին:

Իսրայելցիները ճեղքեցին դիմադրությունը տանկերի գրոհների միջոցով: Մթնշաղին իսրայելցիներն արդեն վերջնականապես կոտրել էին դիմադրությունը: Իսրայելի ուժերը նշանակալի կորուստներ ունեցան, որոնց մասին գնդապետ Շ. Գոնեն հետագայում լրագրողներին հայտնել էր. «Մենք շատ վառված տանկեր և մահացած զինվորներ թողեցինք Ռաֆահում»: Եգիպտացիներն ունեցան մոտավորապես 2.000 զոհ և կորց­րին 40 տանկ:

Իսրայելական ուժերը բաց ճանապարհով շարունակեցին առաջխաղացումը դեպի Արիշ: Արդեն ուշ երեկոյան 79-րդ տանկային գումարտակի ուժերն անցան Ջիրադի կիրճով` յոթ մղոն երկարությամբ, որը պաշտպանվում էր եգիպտական 112-րդ հետևակային գումարտակի` լավ տեղակայված զորքերի կողմից: Եգիպտացիներն ունեցան շատ զոհեր և ծանր տանկային կորուստներ, մինչդեռ Իսրայելը` ավելի քիչ կո­րուստներ: Իսրայելական բանակն սկսում էր ավելի արհեստվարժ ու գրագետ հաջողություններ ունենալ: Հաս­նելով արևմտյան եզրին` իսրայելական ուժերն առաջացան դեպի Արիշի ծայրամասերը, որտեղ էլ Թա­լի ստորաբաժանումն ամրապնդեց իր դիրքերը Ռաֆահում և Խան Յունիսում:

Հաջորդ օրը Արիշի ծայրամասերում տեղակայված Իսրայելի ուժերը փոխարինվեցին 7-րդ խմբավոր­մամբ, որն իր ճամփան հարթեց Ջիրադի արահետով: Օդային ճանապարհով օգնություն ստանալուց հետո իսրայելցիները մտան քաղաք և գրավեցին  օդանավակայանը:  Եգիպտացիները կրակում էին տանիքներից, պատշգամբներից ու պատուհաներից[6]: Գոնեն Արիշ ուղարկեց օգնական միավորումներ, և քաղաքը վերջնականապես գրավվեց: 

Գեներալ-մայոր Արիել Շարոնի գլխավորած 38-րդ տանկային դիվիզիան հարավում հարձակվեց Ում-Կատեֆի վրա, որը գեներալ-մայոր Սաադի Նագիբի ենթակայության տակ գտնվող 16.000-անոց զորքի` եգիպ­տական երկրորդ հետևակային դիվիզիայի կողմից պաշտպանվող, գրագետ ամրակայված տարածք էր: Եգիպտացիներն ունեին նաև կործանիչ տանկերի գումարտակ և տանկային գունդ, որն ընդգրկում էր 90 միավոր «T-34-85» տանկեր, 22 միավոր «СУ-100»  հակատանկային միջոցներ և մոտավորապես 16.000 զինծառայող: Իս­րայելցիներն ունեին մոտավորապես 14.000 զինծառայող և 150 տանկ, ներառյալ`  «AMX- 13», «Centurions» և «M50» «Super Sherman» (նորացված «M-4»  «Sherman տանկեր»):

Հաջորդող երկու օրերին (հունիսի 6 և 7) բոլոր երեք իսրայելական դիվիզիաները (Շարոնը և Թալը  ամ­րապնդվեցին զրահավոր խմբավորմամբ) շտապեցին արևմուտք: Շարոնի դիվիզիան օդային աջակցու­թյամբ նախ շարժվեց դեպի հարավ, ապա դեպի արևմուտք` Ան Նախլով դեպի Միտլա Փասս: Նրա մի մասը այնտեղ միացավ Յոֆֆեի դիվիզիային, իսկ մյուս միավորումները փակեցին Գիդի կիրճը: Այս կիրճերը եգիպ­տացիների համար դարձան մահվան կիրճեր: Համաձայն եգիպտացի դիվանագետ Մահմուդ Ռիադի` միայն մեկ օրում սպանվել է 10.000 զինծառայող, իսկ շատերն էլ մահացել են սովից ու ծարավից:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ։