Այս օրերին իրադարձություններ եղան, որոնց մի մասի հետ համաձայն եմ, մի մասի հետ՝ չէ, մի մասը ներվայնացնող էր, մի մասը՝ հուսադրող։ Համենայն դեպս, առանց չափազանցության ինձ արժանի չհամարեցի ինչ-որ կողմից ինչ-որ բան ասել, մեկին քննադատել կամ մեկին գովաբանել։ Ճանապարհին լսում էի ԱԺ-ում վարչապետի ընտրության ընթացքը, ու մեկ էլ Էդմոն Մարուքյանն է խոսում, Աշոտյանին ասում․ «Դու սիրելու բա՞ն ես, որ քեզ սիրեն»․․․ Լուրջ եմ ասում, Էդմոնի մասին վատ կարծիք չեմ ունեցել ու համարել եմ, որ նոր սերնդից է ու տարբերվող է, բայց եթե «կրթված ու ժամանակակից» պատգամավորի կերպարը սա է, առավել ևս՝ իրեն ինստիտուցիոնալ ընդդիմության ջատագով համարողինը, ապա ես ուզում եմ 2000-ականների սկզբի ընդդիմությունը, էն, որ նիստերի չէին գալիս։ Ինձ թվում է՝ էս խոսքերից հետո պատգամավորը գոնե պետք է ներողություն խնդրի Աշոտյանից, չնայած ներքուստ վստահ եմ՝ դժվար էլ լուրջ ընդունած, առավել ևս՝ նեղված լինի։ Մի խոսքով՝ Էդմոնի արածը տգեղ էր շատ ու ոչ քաղաքական։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
