armeniasputnik.am -ը գրում է
Ինձ ֆուտբոլի են տարել դեռ նախադպրոցական հասակում։ Սկզբում չէի հասկանում` ինչու են «Արարատի» 6-րդ համար տակ հանդես եկող խաղացողին Վիլիկ ասում։ Ես հարցրի՝ նրա անունն ի՞նչ է, ինձ պատասխանեցին՝ Արկադի։ Ոչ մի Վիլիկ։ Հասկանալի էր, թե ինչու են նրան «պրոֆեսոր» կոչում, և միայն հետո հասկացա, որ Արկադին Վիլիկ չէ, այլ Մեծ (великий)։
Նա իմ հիշողության մեջ առաջինն էր (և երկար ժամանակ միակը) սակավաթիվ ֆուտբոլիստներից, որոնք ընդունակ են վարել գնդակը՝ առանց նայելու դրան։ Խաղում էր և սկզբունքորեն չէր նայում։ Հասկանալի է, թե նման խաղացողն ինչպիսի ռազմավարական և մարտավարական առավելություններ ունի` դաշտը տեսնելու և իրադրությունը գնահատելու արագության տեսանկյունից ։ Հիմա էլ դժվարանում եմ երկրորդ նման խաղացողի անունը տալ. ամեն դեպքում ԽՍՀՄ առաջնությունում 1970-ականների սկզբից մինչև վերջին առաջնություն ոչ մեկին չեմ հիշում։ Գնդակն այնպես էր ենթարկվում Անդրեասյանին, ասես վարժեցրած լիներ։
Ամբողջական յութը կարդացեք այստեղ
