Ինչքան շատ սպանված ժամանակ:
 Ինչքան շատ անհիմն ասված խոսքեր:Երբեմն անտանելի շատ ենք ստում ինքներս մեզ:
Խոսքեր,որոնք երբեք չեն դառնում գործողություն:
Նպատակներ , որոնց  հասնելու  համար ՈՉԻՆՉ  չենք  անում:
Եկեք  անկեղծ  լինենք... Իրոք,  ոչինչ  չենք  անում:  Չնչին   արարքներ, որոնք  զրոի  են հավասար:  Ո՞ւմ  են  պետք  այդ փշուրները ...
Արդյո՞ք  մեր  նպատակը   արժանի  է  սրան: Միթե՞  չենք  հոգնում  ինքներս  մեզ  ստելուց:
Հիշեք .  ամեն  մարդ  պատասխան  է  տալիս  իր  արարքների  համար:  Կգա  մի օր  և  մենք   կափսոսենք   ժամանակ սպանելու  համար ,  պատրաստ  կլինենք  ամեն  ինչ  տալ ,  միայն  թե անցյալ  վերադառնանք  ու  փոխենք  ամենը:  Սակայն  կլինի շատ  ուշ  ու  մեզ  էլ  ոչինչ   չի  կարողանա  օգնել  ու  փրկել:

Միգուցե  հերիք է,  հը՞  :  Չհոգնեցի՞ք  :
Եկեք  սովորենք  միքիչ  էլ  տանջել ինքներս մեզ: Նպատակներին  հասնելու  համար մի լավ  տանջվել  ու  քրտնել  է  պետք:
Դասերն  են  կուտակվել  ու  չե՞ք  հասցնում :  Մեղավոր եք ,   ծուլություն  եք  արել:  Հենց այսօր  պատժեք  ձեզ .  նստեք  ու  մի  ամբողջ  գիշեր  մի  քնեք,   վերացրեք  ձեր  պարտքը : Առավոտյան  ձեզ  անտանելի  եք  զգալու.  գլխացավ,  գլխապտույտ ,  վատ  տրամադրություն:  Բայց  դուք  կստանաք  ձեր  հասանելիքը : Ժամանակին  անեիք ՝ չէիք  տանջվի : Հիշեք  ձեր  փափուկ  ու  տաք  անկողինը:  Հիմա  ձեր  աչքերը  փակվում  են ,   դուք  երազում  եք  պառկելու  մասին,  ա՜խ  ձեր  սիրելի  բարձը....  Բայց  ոչ:  Կոպերին  լուցկի  հարմարեցրեք  ու  տանջեք  ձեզ:   Չեք  արել  ժամանակին ,  դե  ուրեմն  հիմա   պատասխան  տվեք  ու  գլխացավն  էլ  ձեզ  նվեր  թող  լինի : Ես  գիտեմ, որ  մեկ  անգամ   նման  դաժան   պատժից  հետո  ծուլությունն  այլևս  ձեզ  չի  հաղթի:
Այս  հասարակ   օրինակով  ամեն  ինչ  բացատրելի  է  դառնում:  Թող  ամեն  մարդ  հիշի  իր  այն  գործերը,  որոնք  կիսատ  է  թողել,  չի  արել:  Թող  հիշի  բոլոր  ինքն  իրեն  տված   խոստումները, որոնք  իրականություն  չդարձան:
 Կամ  ամեն  ինչ,  կամ ՝  ոչինչ  :  Կամ  մոռացեք  ձեր  նպատակների  մասին  ու  թող ծուլությունը  ձեզ  հաղթի,  կամ  էլ   հենց  այս  պահից  սկսեք  փոխել  ձեզ,  թեկուզ  օգտագործելով  նման  դաժան  մեթոդներ:
Ախ  այո,  դուք  մի  ամբողջ  գիշեր  չեք  քնել,  դուք  տառապում եք,  դուք  ձեզ  վատ  եք զգում....
Մոռացա՞ք  նպատակի  մասին: Մոռացա՞ք  , թե  քանի  ժամ  եք  սոցցանցում  հիմար  երկխոսություններ  վարել   չգիտեք  էլ  ում  հետ :  Քանի  ժամ  եք    նկարներ  թերթել  ու աղբ  լցրել  ձեր  ուղեղի  մեջ:
Ցերեկը    բազմոցի  վրա  անհոգ  պառկելը  հաճելի էր,  ընկերոջ  հետ  ժամերով  հեռախոսով  խոսելը ՝  նույնպես:  Դե  ուրեմն  հիմա  պատասխան տվեք սպանած ժամանակի  համար:
Գրողը  տանի,  ե՞րբ  բառերը  կդառնան  գործողություն...
Քանի  դեռ    դուք  չեք  հաղթել  ինքներդ  ձեզ , քանի  դեռ  չեք  ուզում  ձեզ  միքիչ  տանջել ՝ ոչինչ  չեք  ունենալու:   Լսու՞մ եք,  ՈՉԻՆՉ:
....Ու  այս  ամենը  նախ  ինձ  համար  եմ  ասում:  Այս   ամբողջ  զայրացած  նյութը  գրում եմ  ինձ  համար,  որովհետև   ես   էլ  եմ  ժամանակ  սպանում,  ես  էլ  եմ  ինքնախաբեությամբ  զբաղված ու ես  էլ  նպատակներիս  հասնելու  համար  ոչինչ  չեմ անում:  Իմ  ոչ  մի  բառը   գործողություն  չի  դառնում:
Եկավ  այս  օրը ... Ու  ես  զզվեցի:  Զզվեցի  ինձնից ,  իմ  սեփական  ստերից  ու  սպանված ժամանակից:  Ես  հենց  նոր  գիտակցեցի , որ  հետո  իրոք  կարող  է  ուշ  լինել : Եթե  ես  իմ  նպատակը   չիրականացնեմ,  ապա  այն  կիրականացնի  մեկ  ուրիշը...Ես  իմ  նպատակը  ոչ  մեկին  չեմ  տա:
Սխալ  եմ  եղել՝  կպատժվեմ:  Մի  լավ  ինքս  ինձ   կտանջեմ, որ  հաջորդ  անգամ  էլ էսպիսի  բան  չանեմ:
Ես  Restart  եմ  լինում:  Ես  սկսում  եմ  բառերս  գործեր  դարձնել  ու   այսօր  ինձ  մի  լավ  կտանջեմ,  որովհետև  արժանի  եմ  դրան:
 Թող  գրառումս  ձեզ  օգտակար  լինի: Ուզում եմ, որ  դուք   էլ   ուշքի գաք ու վերջապես սթափ նայեք  այս  ամենին:
Ու որպես  վերջաբան  տեղադրում  եմ  իմ  անչափ  սիրելի  Ջեքսոնի  երգի  վրա  նկարված  մի  տեսահոլովակ:  Հենց  այս  տեսահոլովակը  ստիպեց  գրել  ինձ  այս  ամենը:
Եթե  տեսել  եք՝  ևս  մեկ  անգամ  նայեք  ու  հասկացեք, թե  ինչ  եմ  ուզում  ասել  սրանով: Խնդրում  եմ,  շատ  եմ  խնդրում,  անպայման  դիտեք  այն:
 Հետո  կարող  է  ուշ  լինել.... Բայց  քանի  դեռ  ուշ  չէ,  եկեք  ինքներս  մեզ  մի  լավ  թափ  տանք,  միքիչ  տանջենք  ու   գնանք  դեպի  մեր  նպատակները:
Մեր   թերությունների  դեմ  տարած  հաղթանակն  արդեն  իսկ   մեզ  մի  քայլով  մոտեցնում  է   դեպի  մեր  նպատակներ,  դեպի  կատարելություն:  Մենք  երբեք   չենք  հասնի  կատարելության,  սակայն  կարևոր  է  ոչ  թե  կատարելության հասնելը, այլ  անընդհատ  կատարելության  ձգտելն  ու  սեփական  անձը  էլ  ավելի լավը դարձնելը:  Կարևոր  է  ոչ  թե  վերջնակետը, այլ  ՝  ճանապարհը:
Մեր  նպատակները  սպասում  են  մեզ !

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել