Մասնավորապես, Ալիևը անձամբ Սերժ Սարգսյանին մեղադրեց ցեղասպանություն կազմակերպելու մեջ և ի պատասխան Սարգսյանի թեզի, թե Ադրբեջանի պես հակադեմոկրատական ու հետամնաց երկրի հետ Արցախը անելիք չունի, հայտարարեց, որ այդ Հայաստանն է հետամնաց ու հակաժողովրդավարական։
Ցեղասպանության մեջ մեղադրանքները զավեշտալի են, այն էլ՝ անձնավորված մեղադրանքները, այն էլ՝ Ադրբեջանի ղեկավարի մակարդակով արտաբերված, այն էլ՝ ՄԱԿ-ում։ Ալիևը ինքն էլ չի հասկանում, որ անլրջացնում է իր դիրքերն ու կարգավիճակը, որովհետև ցանկացած երրորդ կողմ, որին կհետաքրքրի նման մեղադրանքների փաստարկային բազան, ակամայից տարակուսանքի մեջ կհայտնվի, պարզելով, որ Ադրբեջանը ոչ մի ատյանով չի դիմել ցեղասպանության մեջ իրենց իսկ կողմից մեղադրվող մարդուն պատասխանատվության կոչելու համար, ավելին, պարբերաբար բանակցում է այդ մարդու հետ ու համարում երկկողմ հարաբերություննեում թեկուզ թշնամական պետություն ներկայացնող, բայց լիիրավ ու լիարժեք կոնտրագենտ։ Դա նույնն է, ինչ հայերը բանակցություններ վարեին Էնվերի ու Թալեաթի հետ, ընդ որում՝ երրորդ հարցերի շուրջ։
Սակայն ամենազավեշտալի ու անհեթեթը, այնուամենայնիվ, Ալիևի «оборотка»-ն էր, երբ Հայաստանին մեղադրեց հակարական ու միջնադարյան դիկտատուրա լինելու մեջ։ Եթե ինչ-որ մեկը հավես ունի, կարող է ամենատարբեր միջազգային կամակերպությունների զեկույցներին ու համեմատականներին անդրադառնա՝ ապացուցելու համար նման պնդման անհեթեթությունը, բայց կա մեկ այլ դրվագ, որը իդեալապես է իլյուստրացնում Ալիևյան հիստերիայի այս պոռթկման անհեթեթությունը․ ի վերջո, Սերժ Սարգսյանը չէր, որ ՄԱԿ-ի գլխավոր ասսամբլեային ժամանել էր տիկնոջ ու դստեր հետ և հետևաբար՝ Հայաստանի Հանրապետությունը չէ միջնադարյան դինաստիկ բարքեր դրսևորում։
Նյութի աղբյուր՝ http://armrealpolitics.blogspot.am/2017/09/blog-post_20.html
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
