Մենք խոսում ենք ժամանակակից տեխնոլոգիաներից և զարգացած քաղաքակրթությունից: 
Մենք ստեղծում ենք արվեստի յուրօրինակ նմուշներ և սիրում ենք գնահատել գեղեցիկը:
Մեր հեռախոսներն ու համակարգիչները ժամանակի ընթացքում դառնում են ավելի բարակ ու հզոր:
Մենք մտածում ենք հարաբերությունների որակի և կայունության մասին՝ առաջնային տեղ տալով բարոյականությանը:
Մենք զարգացած ենք, ուժեղ և ժամանակակից:

Բայց հիմա, երբ աշխարհը եռում է կայծակնային արագությամբ կատարելագործվող կյանքի ալիքներում, կան մարդիկ, որոնք որպես զվարճանքի միջոց են ընտրում բնության մեջ իր կարճ կյանքը վայելող կենդանուն այդ կյանքից զրկելը... 
Նրանք սպանում են թռչուններին, նապաստակներին, գայլերին և արջերին, հետո լուսանկարում «ավարը», և տեղադրում սոցիալական կայքերում, կարծելով, թե այդ կերպ դառնում են ավելի ուժեղ կամ ինքնահաստատվում են:
Այդ «որսորդները» սոված չեն, նրանք ոչ մսի կարիք ունեն, ոչ մորթու: Նրանք դա անում են ուղղակի, առանց պատճառ, հենց այնպես:
Այդ երբվանի՞ց սպանելը դարձավ զվարճանք: Ուրիշի, անգամ կենդանու (հատկապես կենդանու) մահը ո՞նց կարող է հաճույք պատճառել: Թուղթ ունեցող որսորդները պայքարում են թուղթ չունեցողների դեմ, որ իրենց «փայ» որսը շատ մնա: 
Ո՞վ է ասել, որ եթե զենք ունես, ուրեմն կարող ես ուրիշի կյանքի տևողությունը որոշել: Հավատացյալներիս տեսեք, բոլորն իրենց դրել են աստծու տեղ, ապրել կամ չապրելու իրավունք են որոշում:
Կենդանին զենք չունի, որ պաշտպանվի, կամ գոնե պայքարի հավասարը հավասարի պես: Դե եթե այդքան ուժեղ եք, մի դարանակալվեք շակալի նման ու մի խփեք թիկունքից: Առանց զենք, ձեռքերը թափ տալով գնացեք, կռվեք, տեսնենք էդ պլոճիկ ասվածը ձեզ ծանո՞թ բան է, թե՞ մոտիկից արջ կամ գայլ տեսնելուն պես փոքրիկ լճակ կգոյանա ոտքերի տակ...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել