Ես համոզված եմ, որ նույնիսկ այն մարդիկ, ովքեր կարծիք են հայտնում, թե թշնամու երեխայի մահն իրենց համար միևնույն է, կամ ավելին՝ իրենք ուրախանում են դրանից, հոգու խորքում ցավ են ապրում: Ես համոզված եմ, որ հայը ունակ չէ այդ աստիճան դեգրադացվելու:
Ցեղասպանվածի սինդրոմը խեղել է մեր մտածողությունը, բայց մեր էության մեջ մենք դեռ նույնն ենք ու կարեկից նույնիսկ թշամու երեխայի նկատմամբ:
Վրեժը պիտի սառը պահել: Հակառակ դեպքում այն կուտի ներսից և կապականի դուրսը: Վրեժը բացառելը կամ մոռացության մատնելը նույնքան սխալ է, որքան վրեժը կյանքի նպատակ դարձնելը: Վրեժը պիտի ծառայի միայն արդարության հաստատմանը: Իսկ Արդարությունը երբեք չի ընդունում երեխայի մահը:
Երբ մեր թշնամու զինվորը թաքնվում է իր երեխայի հետևում, մենք այլընտրանք չենք ունենում: Բայց երեխայի մահվան նկատմամբ անտարբեր լինելը կամ դրանով ուրախանալը ևս լավ տեղ չի հասցնելու:
Արդարությունը ադեկվատության հետ սերտ կապ ունի: Մենք մեր ներսում պիտի պահպանենք այդ եզրագիծն ու ծայրահեղության գիրկը չընկնենք:
